Το 1990 ήταν μια χρονιά ορόσημο στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Η κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού μετά και την πτώση του τείχους του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989,έδωσε μια ψευδή νότα αισιοδοξίας στον κόσμο ότι οι αρχές της δημοκρατίας θα επικρατούσαν.
Η διάψευση ήρθε πολύ σύντομα μιας και όταν στο παιχνίδι μένει ένας μόνο παίκτης τότε αυτός κάνει ότι θέλει.
Σύντομα λέξεις όπως «νέα τάξη» και «παγκοσμιοποίηση» έκαναν την εμφάνισή τους στην πολιτικοοικονομική ορολογία.
Το τι θα σήμαιναν οι όροι αυτοί δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το νιώσει καλά ο κόσμος στο πετσί του και κάποιες χώρες στο σώμα τους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αλβανία κλπ).
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε το τι σήμαινε η παγκοσμιοποίηση για όλο τον κόσμο.
Η συσσώρευση του κεφαλαίου σε ολοένα και λιγότερες επιχειρήσεις, η δημιουργία καρτέλ (ολιγοπώλια) στις αγορές όλου του κόσμου, οι άμεσα εξαρτημένες οικονομίες όλων των χωρών του κόσμου από λίγες εταιρείες - ομίλους ήταν η άμεση συνέπεια και ακόμη η διαμόρφωση των τιμών ανάλογα με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, η αδυναμία κρατικής επέμβασης στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Ο ελεύθερος ανταγωνισμός πάντα είχε ως σύνθημα τη μείωση των τιμών, η οποία όμως ποτέ δεν συνέβαινε, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων όπου οι εταιρείες είτε έριχναν την ποιότητα είτε επιθυμούσαν την προώθηση προϊόντος που κατόπιν θα έφερνε έμμεσα κέρδη (αυτοκίνητο).
Βέβαια και σε αυτή την περίπτωση σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με τις 72 άτοκες δόσεις που σιγά-σιγά είχε ως αποτέλεσμα την υπερχρέωση των νοικοκυριών που έπεσαν στην παγίδα της διαφήμισης.
Η ελεύθερη οικονομία όμως δεν κατάφερε να προσφέρει ασφάλεια στον κόσμο.
Τεράστιες σε μέγεθος εταιρείες άρχισαν να καταρρέουν λόγω της άκρατης επιθυμίας για γρήγορο πλουτισμό των μεγαλοστελεχών τους μέσα από τη δημιουργία προϊόντων σύνθετων που ούτε οι ίδιοι δεν καταλάβαιναν καλά καλά.
Επενδύσεις σε δάνεια που δόθηκαν αφειδώς σε άτομα χωρίς εξασφαλίσεις μέσα στην τρέλα των τραπεζιτών για εμφάνιση κύκλου εργασιών.
Και τώρα; Έρχεται το κράτος να «σώσει» τις επιχειρήσεις! Επιστροφή στη λογική των κρατικοποιήσεων που οι «φιλελεύθεροι» ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν! Δηλαδή αυτό που κατηγορούσαν τώρα το επικροτούν. Βρε μήπως έγιναν σοσιαλιστές οι Αμερικανοί και δεν το ξέρουν; Να θυμίσω ότι εδώ στην Ελλάδα εμείς ιδιωτικοποιήσαμε όλο τον δημόσιο τομέα σχεδόν, επιχειρήσεις, που κάποιες από αυτές ήταν και κερδοφόρες (ΟΤΕ, ΔΕΗ) αλλά μέσω μιας συστηματικής απαξίωσης δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους για να εξυγιανθούν.
Κρατικοποίηση βέβαια σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι θα δώσουν τα χρήματα για να σωθούν εταιρείες που δεν πήγαν καλά λόγω κακών δικών τους χειρισμών.
Τι παράδειγμα δίνει αυτή η πρακτική; Επιτρέπει σε μεγάλους επιχειρηματίες να βυθίσουν τις εταιρείες τους, να τις φορτώσουν στο κράτος και κάποια στιγμή πλήρως απαξιωμένες να τις ξαναγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Το’ χουμε δει το έργο αρκετές φορές στο καπιταλιστικό σύστημα αυτό.
Μετά τις μεγάλες κομπίνες με τα χρηματιστήρια, ακολουθούν ανάλογες με τα ομόλογα και προφανή στόχο τις αποταμιεύσεις του κόσμου που πάντα ευκολόπιστος στον εύκολο πλουτισμό τσιμπάει το τυράκι που του πασάρει η Χ τράπεζα.
Εκείνο που όμως τελικά αναρωτιέμαι είναι ένα:
ΕΑΝ Ο ΑΠΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΑΘΛΙΩΘΕΙ, ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ, ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ;
Ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή ο βασιλιάς (καπιταλισμός) είναι γυμνός….
Η διάψευση ήρθε πολύ σύντομα μιας και όταν στο παιχνίδι μένει ένας μόνο παίκτης τότε αυτός κάνει ότι θέλει.
Σύντομα λέξεις όπως «νέα τάξη» και «παγκοσμιοποίηση» έκαναν την εμφάνισή τους στην πολιτικοοικονομική ορολογία.
Το τι θα σήμαιναν οι όροι αυτοί δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το νιώσει καλά ο κόσμος στο πετσί του και κάποιες χώρες στο σώμα τους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αλβανία κλπ).
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε το τι σήμαινε η παγκοσμιοποίηση για όλο τον κόσμο.
Η συσσώρευση του κεφαλαίου σε ολοένα και λιγότερες επιχειρήσεις, η δημιουργία καρτέλ (ολιγοπώλια) στις αγορές όλου του κόσμου, οι άμεσα εξαρτημένες οικονομίες όλων των χωρών του κόσμου από λίγες εταιρείες - ομίλους ήταν η άμεση συνέπεια και ακόμη η διαμόρφωση των τιμών ανάλογα με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, η αδυναμία κρατικής επέμβασης στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Ο ελεύθερος ανταγωνισμός πάντα είχε ως σύνθημα τη μείωση των τιμών, η οποία όμως ποτέ δεν συνέβαινε, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων όπου οι εταιρείες είτε έριχναν την ποιότητα είτε επιθυμούσαν την προώθηση προϊόντος που κατόπιν θα έφερνε έμμεσα κέρδη (αυτοκίνητο).
Βέβαια και σε αυτή την περίπτωση σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με τις 72 άτοκες δόσεις που σιγά-σιγά είχε ως αποτέλεσμα την υπερχρέωση των νοικοκυριών που έπεσαν στην παγίδα της διαφήμισης.
Η ελεύθερη οικονομία όμως δεν κατάφερε να προσφέρει ασφάλεια στον κόσμο.
Τεράστιες σε μέγεθος εταιρείες άρχισαν να καταρρέουν λόγω της άκρατης επιθυμίας για γρήγορο πλουτισμό των μεγαλοστελεχών τους μέσα από τη δημιουργία προϊόντων σύνθετων που ούτε οι ίδιοι δεν καταλάβαιναν καλά καλά.
Επενδύσεις σε δάνεια που δόθηκαν αφειδώς σε άτομα χωρίς εξασφαλίσεις μέσα στην τρέλα των τραπεζιτών για εμφάνιση κύκλου εργασιών.
Και τώρα; Έρχεται το κράτος να «σώσει» τις επιχειρήσεις! Επιστροφή στη λογική των κρατικοποιήσεων που οι «φιλελεύθεροι» ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν! Δηλαδή αυτό που κατηγορούσαν τώρα το επικροτούν. Βρε μήπως έγιναν σοσιαλιστές οι Αμερικανοί και δεν το ξέρουν; Να θυμίσω ότι εδώ στην Ελλάδα εμείς ιδιωτικοποιήσαμε όλο τον δημόσιο τομέα σχεδόν, επιχειρήσεις, που κάποιες από αυτές ήταν και κερδοφόρες (ΟΤΕ, ΔΕΗ) αλλά μέσω μιας συστηματικής απαξίωσης δόθηκαν σε επιχειρηματικούς ομίλους για να εξυγιανθούν.
Κρατικοποίηση βέβαια σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι θα δώσουν τα χρήματα για να σωθούν εταιρείες που δεν πήγαν καλά λόγω κακών δικών τους χειρισμών.
Τι παράδειγμα δίνει αυτή η πρακτική; Επιτρέπει σε μεγάλους επιχειρηματίες να βυθίσουν τις εταιρείες τους, να τις φορτώσουν στο κράτος και κάποια στιγμή πλήρως απαξιωμένες να τις ξαναγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Το’ χουμε δει το έργο αρκετές φορές στο καπιταλιστικό σύστημα αυτό.
Μετά τις μεγάλες κομπίνες με τα χρηματιστήρια, ακολουθούν ανάλογες με τα ομόλογα και προφανή στόχο τις αποταμιεύσεις του κόσμου που πάντα ευκολόπιστος στον εύκολο πλουτισμό τσιμπάει το τυράκι που του πασάρει η Χ τράπεζα.
Εκείνο που όμως τελικά αναρωτιέμαι είναι ένα:
ΕΑΝ Ο ΑΠΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΑΘΛΙΩΘΕΙ, ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ, ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ;
Ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή ο βασιλιάς (καπιταλισμός) είναι γυμνός….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου