ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Αναμνήσεις 3


Πριν απ'όλα θέλω να διευκρινίσω κάτι για όλους τους φίλους που διαβάζουν...

Οι αναμνήσεις δεν έχουν την έννοια του "εμείς που περάσαμε ουάου και τα σημερινά παιδιά που δεν ζουν". Καμμιά σχέση. Απλώς κάθε φορά βλέπεις με τα μάτια της εκάστοτε ηλικίας. Χωρίς να σημαίνει ότι είμαι στα όρια της σύνταξης οι αλλαγές που έχουν επέλθει στα τελευταία 20 χρόνια περίπου είναι σαρωτικές και πολύ γρήγορες. Καλές ή κακές δεν ξέρω. Μάλλον και τα δύο. Ίσως τα σημερινά παιδιά είναι πιο έξυπνα από μας, ξέρουν πολύ περισσότερα και έχουν πιο πολλές ικανότητες σε πολλά πράγματα. Σε είκοσι χρόνια ίσως και αυτά να θεωρούν τα δικά τους παιδικά χρόνια πολύ καλύτερα από των τότε παιδιών. Παρ' όλα αυτά οι ρόλοι αλλάζουν τάχιστα και ο ρόλος "παιδί" είναι διαφορετικός σήμερα, χωρίς να παραγνωρίζω ότι εμείς ως γονείς έχουμε γίνει υπερβολικά φοβικοί, υπερπροστατευτικοί, παράλογοι πολλές φορές επηρρεασμένοι από την θαυματουργή τηλεόραση που ξέρει τα πάντα και λέει πάντα την αλήθεια. Αυτές οι αλλαγές λοιπόν που αφορούν γονείς και παιδιά με έκαναν να ασχοληθώ με το θέμα αυτό και να αναπολήσει παλιές ξέγνιαστες στιγμές, γιατί όποιος από μας δεν νοσταλγεί λίγες τέτοιες, σήμερα στην εποχή της ευδαιμονίας και του άκρατου καταναλωτισμού και των πλασματικών αναγκών που μερικές φορές μπαίνουν επιτακτικά, τότε έχει βρει την ευτυχία. Μιλάω για την γενιά των σημερινών 35-50 ετών που ζουν με μια νορμάλ δουλειά και παλεύουν καθημερινά για να φέρουν σε πέρας τις υποχρεώσεις τους.

Νομίζω ότι όφειλα αυτή την εξήγηση.

Θα συνεχίσω κάποια πράγματα που μου έχουν έρθει κατά καιρούς στο μυαλό σύντομα...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Αναμνήσεις 2


Συνεχίζω σήμερα τις αναμνήσεις...
...Στον πολιτισμό εκείνη την περίοδο μεσουρανούσαν ονόματα όπως Θεοδωράκης, Χατζηδάκις, Μερκούρη, Κάλλας, Παπαγιαννόπουλος, Αλεξανδράκης, Καζάκος, Βασταρδής, Καρέζη, Ληναίος, Φωτίου και φυσικά Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ.
Τραγουδιστές όπως οι Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Αλεξίου, Διονυσίου, Νταλάρας, Πουλόπουλος, Μητροπάνος αλλά και στιχουργοί - μουσικοσυνθέτες όπως Τσιτσάνης, Άκης Πάνου, Μάνος Λοίζος, Καλδάρας, Λευτέρης Παπαδόπουλος κ.α. ήταν στην ακμή τους. Στα διαλλείματα των ραδιοφωνικών μεταδόσεων των ποδοσφαιρικών αγώνων ακούγαμε τα νέα της MINOS, της LYRA, και της COLUMBIA. Τα πάρτι μας δεν μας τα κανόνιζαν οι γονείς μας. Τα απαιτούσαμε γιατί είχαμε φίλους και θέλαμε εμείς να τα κάνουμε. Χορεύαμε disco, rock, rock n' roll, sheik, blues...
Πολλές φορές τα χέρια μας ήταν σε πρόταση ώστε ίσα- ίσα να ακουμπάμε τις κοπέλλες στους ώμους. Παίζαμε Πυθία και μπουκάλα στα πάρτι. Αγωνία για το "τί θα κάνει ο κύριος στην κυρία" και πού θα σταματούσε η μπουκάλα. Και βέβαια με κάποιο περίεργο τρόπο "περίεργο" τρόπο ήξερε πάντα τί έπρεπε ν'απαντήσει.
Φορούσαμε παντελόνια καμπάνες ή σωλήνες ανάλογα με τις μουσικές προτιμήσεις.
Στο σχολείο σε κάθε τάξη είμασταν 40-55 παιδιά κι όμως μάθαμε γράμματα. Οι βάρδιες ήταν πρωί κι απόγευμα και ως το 1981 κάναμε μάθημα και το Σάββατο. Τα κορίτσια φορούσαν ποδιά ως το 1982. Τα αγόρια είχαν μια μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής ενδυμασίας και μόνο ελάχιστοι φορούσαν ποδιά οι οποίοι ήταν ελαφρώς αντικείμενο σχολιασμού από εμάς τους υπολοίπους με όχι και ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς γίνονταν οι "γυμναστικές επιδείξεις" με "τσουβαλοδρομίες", σκυταλοδρομία και άλλα...
Κάποτε 11χρονα παιδιά είχαμε πάει ένα σάββατο απόγευμα σε μια συμμαθήτρια στο σπίτι της να της ζητήσουμε να βγούμε, και φυσικά τη δευτέρα η μαμά της ήρθε στο σχολείο για παράπονα στο δάσκαλο ο οποίος κάλεσε τους γονείς για συστάσεις...
Η ομάδα μου η ΑΕΚ ήταν στη χρυσή ανεπανάληπτη εποχή της με την τρομερή πορεία της στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ που την άκουσα όλη είτε από το ραδιόφωνο (τα εκτός έδρας παιχνίδια) είτε από την ασπρόμαυρη τηλεόραση (τα εντός έδρας) μιας και ήμουν μόνο 8-9 χρονών. Τα γκολ όμως τα άκουγα live μιας και το γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια ήταν κοντά.
Το καλοκαίρι όταν είχε ζέστη κοιμόμασταν στην ταράτσα μ'ένα υπέροχο βραδινό αεράκι να μας χαιδεύει. Δεν φοβόμασταν να κοιμηθούμε στο μπαλκόνι φυσικά. Άλλωστε γύρω-γύρω όλοι το ίδιο έκαναν. Η λέξη air-condition ήταν άγνωστη. Ο δε ανεμιστήρας ήταν σχετική πολυτέλεια. Τα παιχνίδια μας ήταν Ελλληνικής κατασκευής είτε κάποια made in Japan, που ήταν αθάνατα, είτε ευρωπαικά πολύ καλά ποιοτικά. Κάποια τα φτιάχναμε μόνοι μας. Ο αδελφός μου (μεγαλύτερος κατά 4 χρόνια) είχε μια φοβερή έφεση στις εφευρέσεις παιχνιδιών με υλικά πολύ πρόχειρα...Μανταλάκια, πλαστελίνη,στρατιωτάκια. Λίγο αργότερα ήρθε το subbuteo επανάσταση στα παιχνίδια για μας. Κάθε Σάββατο απόγευμα βλέπαμε Αγγλικό ποδόσφαιρομε τον Γιάννη Αργυρίου.
Τότε οι Άγγλοι ήταν κορυφή στο άθλημα. Όλοι σχεδόν είχαμε την αγαπημένη μας Αγγλική ομάδα.Εγώ είχα κολλήσει με τη LIVERPOOL που είχε τότε 7 πρωταθλήματα σε 10 χρόνια πράγμα απίθανο τότε για τα Αγγλικά δεδομένα (εκεί δεν υπήρχαν παράγκες βλέπετε).
Παίζαμε και με τα φυσοκάλαμα (πλαστικοί σωλήνες ηλεκτρολόγων, διαφόρων διαμέτρων) όπου βάζαμε τα λεγόμενα "μπιρμπιλόνια" καρπούς δέντρων σε μέγεθος αρακά που τα φυσούσαμε με δύναμη προς τον αντίπαλο. Και έτσουζαν αρκετά τα άτιμα αν σε πετύχαιναν.
Σε ένα παλιό σπίτι είχαμε ανακαλύψει κατοχικά χαρτονομίσματα των 10 δισεκατομμυρίων δραχμών! Πως μας φαινόνταν τότε...
Στην πλατεία του Φιδά όπως τη λέγαμε ερχόταν συχνά το ΛΟΥΝΑ -ΠΑΡΚ. Είχε συγτκροούμενα αυτοκινητάκια, μύλο που γυρνούσε και σε ανέβαζε ψηλά, αυτοκίνητα πίστας με γκάζι και φρένο και μηχανή, σκοπευτήριο, βάρκες - κούνιες, αλογάκια καρουσέλ, κ.α.
Πολλά τάληρα και δεκάρικα έφευγαν εκεί στον αρκετό ελεύθερο χρόνο μας. Τότε εκτός από σχολείο οι περισσότεροι είχαμε μόνο Αγγλικά 3 φορές την εβδομάδα. Ούτε μπαλλέτο, ούτε καράτε, ούτε κιθάρα, ούτε κολυμβητήριο, ούτε ιδιαίτερα. Άλλωστε χορεύαμε αρκετά στα πάρτι, παλεύαμε μεταξύ μας οπουδήποτε, κολυμπόυσαμε το καλοκαίρι με τις ώρες χωρίς αντιηλιακό και γυαλιά, για το σχολείο διαβάζαμε συνήθως μόνοι μας.
Στην πολιτική κυριαρχούσαν δυό ισχυρές προσωπικότητες. Ο Κων/νος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.Οι μάχες τους στη βουλή ήταν "ομηρικές" ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε μίμος Χάρρυ Κλύν οργίαζε με αυτούς τους δύο. Στο φόρτε του ήταν και το πολιτικό τραγούδι με Ξυλούρη, Νταλάρα, Παπακωνσταντίνου, Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, Θ. Μικρούτσικο, Σαββόπουλο, Λεοντή, Φ. Λάδη. Ανεπανάληπτες συναυλίες που δυστυχώς δεν ζήσαμε live. Είδαμε όμως από κοντά τους City, Roxy Music, Rory Gallaher, κ.α. με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη συναυλία που πήγαμε ως φοιτητές πλέον το 1989 στο ΟΑΚΑ στους PINK FLOYD (μεγάλη μου συμπάθεια τότε).
Συνεχίζεται στο 3ο μέρος σε λίγες μέρες...

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Αναμνήσεις


Σήμερα θα μου επιτρέψετε μια νοσταλγική αναδρομή σε χρόνια που θεωρώ ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά που είχαν τόσα πολλά που δεν θα καταφέρουν τα σημερινά παιδιά να τα έχουν...

Υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι και σήμερα υπάρχουν ευκολίες που εμείς δεν είχαμε αλλά νομίζω ότι δεν ανταλάσσονται με τις ευκολίες.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, σε ηλικία 5-6 ετών μαζευόμασταν στη γειτονιά δεκάδες παιδιά και παίζαμε ποδόσφαιρο, εφτάπετρο, κυνηγητό και κρυφτό στο δρόμο. Ναι στη μέση του δρόμου γιατί το να μας διακόψει αυτοκίνητο ήταν σχεδόν απίθανο. Στο δρόμο που παίζαμε υπήρχε μόνο ένα παλιό φιατάκι 500αράκι αν δεν κάνω λάθος. Γύρω γύρω υπήρχαν πάμπολα οικόπεδα και αλάνες όπου μετά από τη βροχή βγαίναμε και μαζεύαμε σαλιγγάρια τα οποία κατόπιν παραδίδαμε στην πυρά για ψήσιμο, χωρίς όμως να τα τρώμε... Είμασταν ολίγον βάρβαροι για τα σημερινά δεδομένα. Επίσης στις τεράστιες αλάνες είχε την έδρα της η ομάδα της γειτονιάς σε αυτοσχέδια φυσικά γήπεδα με τέρματα που ορίζονταν από δύο κοτρώνες ή στην καλύτερη από τσιμεντένιους κουβάδες που μέσα τους είχαμε φυτέψει δύο ξύλα όρθια ώστε να υπάρχουν και δοκάρια. Το οριζόντιο δοκάρι ποτέ δεν υπήρχε το τέρμα οριζόταν από το ύψος του τερματοφύλακα συν κάτι πράγμα που συνήθως έδινε αφορμή για τσακωμούς γιατί αυτό το κάτι δεν ήταν ποτέ σαφώς ορισμένο.

Τα κορίτσια της γειτονιάς εκτός από λάστιχο, σκοινάκι και περνά περνά η μέλισσα έπαιζαν και μαζί μας άφοβα μέχρι αργά τη νύχτα - κανείς δεν φοβόταν τυχόν βιασμό τότε βλέπετε και φυσικά δεν υπήρχε ο κίνδυνος απαγωγής κάποιου παιδιού.

Στο σχολείο όλοι πηγαίναμε μόνοι μας σχεδόν από το νήπιο ενώ μάλλον κοροιδεύαμε όποιον τον έφερνε η μαμά του, "προνόμιο" που χαρακτηρίζε μόνο λίγα κορίτσια...

Τις κυριακές το μεσημέρι δεν κοιμόμασταν ακούγοντας γήπεδο από το ραδιόφωνο και παίζοντας μπάλλα ενοχλούσαμε τους ηλικιωμένους της γειτονιάς που βγαίναν στο παράθυρο και μας φώναζαν να πάμε πιο πέρα (στο παράθυρο του γείτονα).

Γήπεδο πήγαμε σχετικά αργά 10-11 χρονών (είχαμε τον Απόλλωνα δίπλα μας) και μπαίναμε ζητώντας από κάποιον κύριο να μας βάλει μέσα μαζί του.

Τα συνθήματα ακόμη τότε δεν είχαν υβριστικό περιεχόμενο (άρχισαν γύρω στο 1980-1982 αυτά...) Τα πάρκα και οι πλατείες δεν μας συγκινούσαν ιδιαίτερα γιατί θέλαμε να έχουμε την επαφή με το χώμα και όχι την τσιμεντόπλακα του πάρκου.

Τις καθαρές Δευτέρες κάναμε διαγωνισμούς πετάγματος αετού, ενώ όλα τα λοφάκια ήταν γεμάτα κόσμο.

Στο σχολείο τσακωνόμασταν και έπεφταν και μερικές ψιλές χωρίς να γυρίζουμε και να το λέμε στη μαμά μας που φυσικά δεν είχαν κανένα λόγο να έρθουν στο σχολείο να ζητήσουν τα ρέστα από δασκάλους και άλλους γονείς.

Τρώγαμε και ξύλο μες την τάξη μιας και κανείς δάσκαλος δεν δίσταζε να χτυπήσει κάποιο ταραξία, μην τυχόν και τον μηνύσουν οι γονείς. Α, ρε ξύλο που'χε φάει ένας ονόματι Δρες και κάποιος Κονταρίνης...

Διαβάζαμε μανιωδώς περιοδικά τύπου Μπλεκ, Ζαγκόρ, Όμπραξ και δεν διστάζαμε να τα δίνουμε στους φίλους μας να τα διαβάζουν ή να τα κάνουμε "τζουμαρία" δηλαδή να τα πετάμε ψηλά και οι άλλοι να μαζεύουν από κάτω και ότι έπιαναν δικό τους. Όσοι είχαμε λίγο παραπάνω οικονομική άνεση κερνάγαμε παγωτό ξυλάκι ή γαλακτομπούρεκο τους φίλους μας μαζί με πορτοκαλάδα ή λεμονίτα. Στο σχολείο ο λουκουμάς είχε την τιμητική του. Ντυνόμασταν καουμπόηδες ή ινδιάνοι στις απόκριες και τα κορίτσια βασίλισσες ή νύχτα και άλλα τέτοια...

Κάθε 25 Μαρτίου ντυνόμασταν τσολιαδάκια και ακούγαμε δημοτικά τραγούδια από τα απαρχαιωμένα μεγάφωνα του σχολείου. Στο σχολείο συχνά μαζευόμασταν σε ένα γραφείο ανά τάξη και βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση. Πώς μας φαινόταν η μεγάλη τηλεόραση στο γραφείο των δασκάλων...

Εξαφανιζόμασταν σε απόστάσεις τουλάχιστον 20-30 λεπτών με τα πόδια χωρίς οι γονείς μας να ανησυχούν για το πού είμαστε και τί θα πάθουμε...

Που και που κάποιοι από μας πήγαιναν και στο κατηχητικό τις κυριακές με βασικό σκοπό να πάρουν μια εικονίτσα μετά από κάθε μάθημα.

Σαν μωρά δεν φορούσαμε πάνες αλλά μωρόπανα που οι μανάδες μας έπλεναν στο χέρι κάθε φορά που λερωνόμασταν...

Τηλεόραση βλέπαμε τα υπέροχα προγράμματα των κρατικών ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ σε ασπρόμαυρο φυσικά αλλά διασκεδάζαμε με τις ιστορίες του ΛΟΥΝΑ-ΠΑΡΚ με τον κυρ-Γιώργο και τα τετράγωνα των αστέρων με τη Μαρία Αλιφέρη. Κάθε Δευτέρα βράδι το θέατρο της Δευτέρας ήταν must ενώ το Σάββατο το βράδι το Ελληνικό ήταν στάνταρ...
Το muppet show ήταν τα κινούμενα σχέδια που έκαναν θραύση τότε...
Ακούγαμε στο ράδιο τη θεία Λένα, τη Λιλιπούπολη και τα τραγούδια της παρέας...
Η συνέχεια σύντομα, μιας και όταν ανοίγεις το βιβλίο των αναμνήσεων δεν κλείνει εύκολα...

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Αδέσμευτη δημοσιογραφία...

Μια από τις μεγαλύτερες μπαρούφες των τελευταίων τουλάχιστον 50 χρόνων είναι η έννοια της "αδέσμευτης δημοσιογραφίας".
Με την εισβολή της ιδιωτικής τηλεόρασης το 1989 επί οικουμενικής κυβέρνησης το τοπίο έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο. Συμφέροντα κάθε λογής ανέλαβαν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Εμείς όλοι σαν να βλέπαμε εξωγήινους στραφήκαμε αμέσως προς την "ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση". Αν εξαιρέσω μερικά φωτεινά παραδείγματα των πρώτων χρόνων, όλα τα άλλα δείχνουν ποιά είναι η αδέσμευτη φωνή.
MEGA: Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Λαμπράκης, Τεγόπουλος
ANT1: Όμιλος Κυριακού
ΣΚΑΙ: Αλαφούζος
STAR: Βαρδινογιάννης
ALPHA: Κοντομηνάς
και όλοι αυτοί συν κάμποσους άλλους έχουν κι από ένα δυό ραδιόφωνα, δυό εφημερίδες (ζεύγος Αγγελοπούλου- Ελεύθερος Τύπος) μια πλειάδα περιοδικών (ΠΗΓΑΣΟΣ-Μπόμπολας, ΔΟΛ-Λαμπράκης, ΔΑΦΝΗ-ΝΙΚΗ Κυριακού κλπ...) Κάποιοι άλλοι π.χ. Μπατατούδης (SEVEN) αποχώρησαν νωρίς γιατί αποκαλύφθηκαν νωρίς.
Να μην θυμηθώ τον "μέγα" Κοσκωτά με τη Γραμμή, τον Ολυμπιακό και την τράπεζα Κρήτης.
Μέσα σ'όλα μπαίνουν και οι ποδοσφαιρικές ομάδες ή οι ομάδες του μπάσκετ. Είτε ως άμεση ιδιοκτησία, είτε ως μεγάλοι χορηγοί, οι εταιρείες κάνουν κουμάντο.
Μερικές φορές απορούμε πως εξαφανίζονται πρόσωπα από την επικαιρότητα εν μία νυκτί.
Αν τώρα το σκεφτούμε καλύτερα θα δώσουμε την απάντηση.
Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι όλοι αυτοί προσπαθούν να επέμβουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είτε για να έχουν δουλειές με το δημόσιο (αναθέσεις συμβάσεων και έργων) είτε με τη λεγόμενη κρατική διαφήμηση, είτε μερικές φορές και με ωμούς εκβιασμούς.
Κάποιοι μεγαλοδημοσιογράφοι επίσης που το παίζουν ανεξάρτητες φωνές και κάνουν κάποιες επιχειρηματικές κινήσεις,(ραδιόφωνα, εφημερίδες κ.ά) είναι φανερό που αποβλέπουν. Άλλωστε το πρώτο που αναζητούν είναι μερίδιο από την πίτα της κρατικής διαφήμησης. Μου θυμίζει την καραμέλλα όλων των πολιτικών περί μεγάλων αμοιβών των βουλευτών. Όταν τους θίγουν το θέμα της βουλευτικής αποζημίωσης, αυτοί τί λένε;
"Ο βουλευτής πρέπει να'χει μεγάλη αμοιβή για να μην υποκύπτει στα μεγάλα συμφέροντα και τις πιέσεις, να' ναι ανεξάρτητος!!!" Αλήθεια ξέρετε πολλούς από τους βουλευτές των μεγάλων κομμάτων που δεν έχουν χορηγούς μεγάλους επιχειρηματίες; και αλήθεια τί ζητάνε οι μεγάλοι (και μικρότεροι) επιχειρηματίες από την στήριξη των υποψήφιων βουλευτών;
Επειδή έχω στο μυαλό μου και κάποιους που θεωρώ πολύ ηθικά στοιχεία δεν μιλάω για όλους.
Τα ίδια πάντως απαντούν και οι "ανεξάρτητοι" δικαστές και φυσικά τα ίδια λένε και οι "ανεξάρτητοι" δημοσιογράφοι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι να προσπαθούμε,όσο αυτό είναι εύκολο, να βλέπουμε πίσω από το δέντρο που όλοι αυτοί μας δείχνουν και να μην τρώμε εύκολα την εκδοχή που μας παρουσιάζουν. Ας αρχίσουμε πάλι να σκεφτόμαστε περισσότερο όπως παλιότερα όταν δεν ήταν αλήθεια ότι έλεγε η τηλεόραση, η εφημερίδα, το κόμμα ή το ραδιόφωνο.
Και για να πάω και λίγο στο αθλητικό που πάντα μου αρέσει, τί έγιναν όλοι αυτοί οι κωλοτούμπες που έκαιγαν το Μάρτιο στα παράθυρα την "γερασμένη, ανίκανη, τελειωμένη κλπ" εθνική ομάδα και τώρα γράφουν για το "έπος της Κωνσταντινούπολης και την κατάκτηση από τους έλληνες της βασιλεύουσας;;;" Προσέξτε λίγο και θα βρείτε πολλούς τέτοιους σε πολλά θέματα. Ρίξτε τους ένα ξεροκόμματο και θα ορμήξουν να το φάνε δοξάζοντας το αφεντικό τους.
Βάλτε στην άκρη όλους αυτούς! Επιλέξτε τους ηθικότερους, και υπάρχουν αρκετοί, πιστέψτε με. Αυτούς που δεν προκαλούν, που έχουν σεβασμό, που δεν τσιρίζουν, που κοιτούν τον συνομιλητή τους στα μάτια...
Γυρίστε την πλάτη στα κοράκια και τα αρπακτικά!

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Ημέρα των bloggers;;;

Τι κακό κι αυτό με τις ημέρες για κάτι... Παλιά είχαμε το εορτολόγιο, τώρα έχουμε τις ημέρες υπέρ ή κατά ή γενικά. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Για τα πανυγήρια γενικότερα είμαστε. Λες και προσφέρει τίποτα ένα "μνημόσυνο" κάθε χρόνο σε οτιδήποτε υποκριτικά θέλουμε να σβήσουμε από τη συνείδησή μας ότι δεν το κάνουμε. (π.χ. προστασία του περιβάλλοντος).
Σήμερα λοιπόν είναι λένε η ημέρα των bloggers. Δηλαδή όλων εμάς των ψιλοψωνισμένων που επειδή μας αρέσει να εκφράζουμε άποψη για όλα (γνήσιοι Έλληνες) ή να γράφουμε ιστορίες που πολύ λίγους ενδιαφέρουν πρέπει να γιορτάζουμε κιόλας.
Άντε χρόνια πολλά μας λοιπόν, στείλτε και κανα δώρο γιατί τα είδη δώρων περνάνε μια σχετική κρίση όπως και όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά άλλωστε.
Μην ξεχνάτε ότι όπου να' ναι θα φάμε στο κεφάλι όλοι μας άλλο ένα 2% ΦΠΑ επί πλέον και γιατί όχι σε λίγα χρόνια ο ΦΠΑ να μη φτάσει το 40 ή το 50% να σωθεί το κράτος; Για σκεφτείτε ότι σε κάθε προιόν που αγοράζουμε πληρώνουμε το 1/5 επιπλέον ως φόρο στο κράτος. Και μην ακούσω την γνωστή καραμέλλα περί ευρώπης γιατί όλα τα πληρώνουμε ως ευρωπαίοι αλλά δεν αμοιβόμαστε ως ευρωπαίοι ούτε κατά διάνοια...
Αφήστε που στον τομέα των super markets από κάποιες επισκέψεις στο εξωτερικό από ίδια ακριβώς προιόντα έχω δει ότι εδώ στο "Ελλάντα" πληρώνουμε σαφώς ακριβότερα...
Σταματήστε τις παγκόσμιες μέρες (ευκαιρία για κάποιους να κονομήσουν μέσω εκδήλώσεων) και γίνετε περισσότερο ενεργοί πολίτες γιατί ο καναπές μας έχει βουλιάξει πλέον και θέλει φτιάξιμο και δεν μας σώζουν οι άλλοι αν μόνοι μας δεν κοπιάσουμε...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Σχόλια...

Επειδή πολλοί από σας δεν γνωρίζετε πως θα κάνετε ένα σχόλιο (πράγμα που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα) μπορείτε να κάνετε κλικ επάνω στη λέξη "σχόλια" στο τέλος του κειμένου. Μετά όλα είναι απλά...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Περί ιατρών...γενικά...

Είναι τραγικό. Όλη η Ελλάδα πλέον έχει άποψη για τον αν έπρεπε ή όχι ο αρχιεπίσκοπος να πάει στην Αμερική, ίσως ξέρουν και τη θεραπεία πλέον όλοι αυτοί. Μερικές φορές λυπάμαι που είμαι σ'αυτή τη "φάρα". Το αποκορύφωμα ήταν το πρωί με το που ήρθα στο ιατρείο:
Η φωνή της μάνας μου... "Πάνε να τον φάνε τον Αρχιεπίσκοπο..." Τα σχόλια δικά σας πλέον....

Το μεγάλο πρόβλημα των νέων γενεών-Ασφαλιστικό

Σήμερα Τετάρτη 10 Οκτωβρίου θα αρχίσω όπως και χθες. Το όνομα Γιάννης Μαρίνος (οικονομικός δημοσιογράφος-πρωην διευθυντής του οικονομικού ταχυδρόμου, εντύπου της δεκαετίας του '80) μου ήταν ιδιαιτέρως αντιπαθές. Κι αυτό γιατί έφηβος την δεκαετία του '80 διάβαζα τις αναλύσεις του στα οικονομικά από τις στήλες του εντύπου που ο πατέρας μου έφερνε σχεδόν κάθε εβδομάδα στο σπίτι. Η εμμονή του τότε στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και η επιθετική προσέγγισή του προς οτιδήποτε σοσιαλιστικό (και ιδιαίτερα τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ της αλλαγής προς ανακούφιση των ασθενεστέρων) μου προκαλούσε απέχθεια.
Εχθές έτυχε να τον δω στη ΝΕΤ σε συζήτηση για το ασφαλιστικό, που απ' ότι φαίνεται ανοίγει σύντομα και πάλι. Έκπληκτος σχεδόν άκουσα για τις 150 ειδικότητες των βαρέων και ανθυγειινών επαγγελμάτων και τα 500 περίπου επαγγέλματα που δικαιούνται τα επιδόματα και την πρόωρη σύνταξη. Ήξερα για κάποια τρελλά αλλά όχι για τις "ράπτριες συγκεκριμένου υποκαταστήματος του ΙΚΑ, ή τους κομμωτές (sorry Νίκο και Νάσο) κ.α.
Η πιο καλή πρόταση που έπεσε στο τραπέζι ήταν η σύνταξη να είναι ανάλογη των εισφορών όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες που έχουν σοβαρά κοινωνικά συστήματα. Εδώ στο ΙΚΑ παίρνεις σύνταξη με 4500 ένσημα, δηλαδή λιγότερο από 15 χρόνια ασφάλισης. Για σκεφτείτε... Κολλούν ένσημα για 15 χρόνια, παίρνουν μαύρα τα υπόλοιπα και παρ'όλα αυτά παίρνουν σύνταξη. Όλοι αυτοί (περίπου τα 2/3 του ΙΚΑ) μετά παίρνουν και το ΕΚΑΣ και ούτε λίγο ούτε πολύ φωνάζουν για το χαμηλό ύψος των συντάξεων.
Δεν ξεχνώ να επισημάνω ότι το πρόβλημα των ταμείων οφείλεται και σε μεγάλο μέρος στην κακοδιαχείρηση, στην αλόγιστη ενοποίηση ταμείων που έστελνε στη χρεοκοπία υγιή ταμεία όπως το ΝΑΤ, στα γνωστά ομόλογα και την κακή αξιοποίηση της περιουσίας του κάθε ταμείου. Και βέβαια πρώτα απ'όλα στην εισφοροδιαφυγή των μεγάλων εταιρειών που πάντα θα γίνει μια ρύθμιση των οφειλών να τους χαρίσει κάμποσα εκατομμύρια ευρώ, όταν εγώ για να απασχολώ μία κοπέλλα στο ιατρείο εξετάζω από χίλιες μεριές το κόστος, το ΙΚΑ, την απόδοση και το τελικό όφελος.
Όλα αυτά πρέπει πλέον να τα πούμε ανοιχτά και να τα καταλάβουμε όλοι. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα και θα υπάρξει πρόβλημα για όλους εμάς γύρω στα 40... Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα...
Θα υπάρξει συνέχεια για το κοινωνικό κράτος, την ασφάλιση και την ανταποδοτικότητα του συστήματος. Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Περί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου...

Ποτέ δεν ήμουν από τους υποστηρικτές του και θα έλεγα ότι με τις πράξεις του κατά καιρούς μου δημιουργούσε μια αντιπάθεια...
Αυτές τις κρίσιμες ώρες για αυτόν καθαρά ανθρώπινα στεναχωριέμαι όπως θα το έκανα και για τον πατέρα μου και τον παπά της ενορίας μου.
Ως γιατρός όμως ήθελα να επισημάνω αυτό το τραγικό και μάλλον ελληνικό φαινόμενο των τηλεπαραθύρων. Γυρνώντας εχθές από τη δουλειά στο σπίτι άνοιξα το γνωστό χαζοκούτι σε δελτίο ειδήσεων μικρού σχετικά καναλιού, που ούτε λίγο ούτε πολύ γνωστός έλληνας ογκολόγος - ίσως και με μια δόση αυτάρεσκης ικανοποίησης - "κατηγορούσε" τον ελληνοαμερικανό γιατρό του κ. Χριστόδουλου για λάθη.
Δεν θα μείνω στην ουσία αλλά θα πιάσω από αλλού το θέμα. Ο γιατρός, είναι κανόνας, προσπαθεί και μοχθεί για το καλό του ασθενή του. Θεωρώ απαράδεκτο από έναν γιατρό να κάνει κρίσεις από απόσταση, χωρίς να έχει λάβει γνώση των δεδομένων, χωρίς να είναι μέσα στα πράγματα. Αλίμονο, η μοίρα του γιατρού έχει ωραίες στιγμές (η ευγνομωσύνη του ασθενή του), έχει όμως και άσχημες στιγμές που μπορεί να φτάσουν μέχρι το χάσιμο της ζωής του ασθενή. Και μέσα σ' όλα δεν θεωρώ ότι δεν γίνονται λάθη. Τα λάθη είναι μέσα στο παιχνίδι, είναι ανθρώπινα (ποιός δεν κάνει λάθη;) και πολλές φορές έχουν άσχημα αποτελέσματα. Δυστυχώς ο γιατρός δουλεύει με ζωές. Οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα....
Αυτό το σαράκι της Ελληνικής πραγματικότητας, ο ένας να κατηγορεί τον άλλο, είναι πολύ ψυχοφθόρο για όλους. Κι ας έχουν όλοι οι συνάδελφοι υπ'όψιν τους ότι κάποτε θα κατηγορηθούν κι αυτοί για το "λάθος" τους.
Τελεία και παύλα...