ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Αναμνήσεις


Σήμερα θα μου επιτρέψετε μια νοσταλγική αναδρομή σε χρόνια που θεωρώ ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά που είχαν τόσα πολλά που δεν θα καταφέρουν τα σημερινά παιδιά να τα έχουν...

Υπάρχει πάντα ο αντίλογος ότι και σήμερα υπάρχουν ευκολίες που εμείς δεν είχαμε αλλά νομίζω ότι δεν ανταλάσσονται με τις ευκολίες.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, σε ηλικία 5-6 ετών μαζευόμασταν στη γειτονιά δεκάδες παιδιά και παίζαμε ποδόσφαιρο, εφτάπετρο, κυνηγητό και κρυφτό στο δρόμο. Ναι στη μέση του δρόμου γιατί το να μας διακόψει αυτοκίνητο ήταν σχεδόν απίθανο. Στο δρόμο που παίζαμε υπήρχε μόνο ένα παλιό φιατάκι 500αράκι αν δεν κάνω λάθος. Γύρω γύρω υπήρχαν πάμπολα οικόπεδα και αλάνες όπου μετά από τη βροχή βγαίναμε και μαζεύαμε σαλιγγάρια τα οποία κατόπιν παραδίδαμε στην πυρά για ψήσιμο, χωρίς όμως να τα τρώμε... Είμασταν ολίγον βάρβαροι για τα σημερινά δεδομένα. Επίσης στις τεράστιες αλάνες είχε την έδρα της η ομάδα της γειτονιάς σε αυτοσχέδια φυσικά γήπεδα με τέρματα που ορίζονταν από δύο κοτρώνες ή στην καλύτερη από τσιμεντένιους κουβάδες που μέσα τους είχαμε φυτέψει δύο ξύλα όρθια ώστε να υπάρχουν και δοκάρια. Το οριζόντιο δοκάρι ποτέ δεν υπήρχε το τέρμα οριζόταν από το ύψος του τερματοφύλακα συν κάτι πράγμα που συνήθως έδινε αφορμή για τσακωμούς γιατί αυτό το κάτι δεν ήταν ποτέ σαφώς ορισμένο.

Τα κορίτσια της γειτονιάς εκτός από λάστιχο, σκοινάκι και περνά περνά η μέλισσα έπαιζαν και μαζί μας άφοβα μέχρι αργά τη νύχτα - κανείς δεν φοβόταν τυχόν βιασμό τότε βλέπετε και φυσικά δεν υπήρχε ο κίνδυνος απαγωγής κάποιου παιδιού.

Στο σχολείο όλοι πηγαίναμε μόνοι μας σχεδόν από το νήπιο ενώ μάλλον κοροιδεύαμε όποιον τον έφερνε η μαμά του, "προνόμιο" που χαρακτηρίζε μόνο λίγα κορίτσια...

Τις κυριακές το μεσημέρι δεν κοιμόμασταν ακούγοντας γήπεδο από το ραδιόφωνο και παίζοντας μπάλλα ενοχλούσαμε τους ηλικιωμένους της γειτονιάς που βγαίναν στο παράθυρο και μας φώναζαν να πάμε πιο πέρα (στο παράθυρο του γείτονα).

Γήπεδο πήγαμε σχετικά αργά 10-11 χρονών (είχαμε τον Απόλλωνα δίπλα μας) και μπαίναμε ζητώντας από κάποιον κύριο να μας βάλει μέσα μαζί του.

Τα συνθήματα ακόμη τότε δεν είχαν υβριστικό περιεχόμενο (άρχισαν γύρω στο 1980-1982 αυτά...) Τα πάρκα και οι πλατείες δεν μας συγκινούσαν ιδιαίτερα γιατί θέλαμε να έχουμε την επαφή με το χώμα και όχι την τσιμεντόπλακα του πάρκου.

Τις καθαρές Δευτέρες κάναμε διαγωνισμούς πετάγματος αετού, ενώ όλα τα λοφάκια ήταν γεμάτα κόσμο.

Στο σχολείο τσακωνόμασταν και έπεφταν και μερικές ψιλές χωρίς να γυρίζουμε και να το λέμε στη μαμά μας που φυσικά δεν είχαν κανένα λόγο να έρθουν στο σχολείο να ζητήσουν τα ρέστα από δασκάλους και άλλους γονείς.

Τρώγαμε και ξύλο μες την τάξη μιας και κανείς δάσκαλος δεν δίσταζε να χτυπήσει κάποιο ταραξία, μην τυχόν και τον μηνύσουν οι γονείς. Α, ρε ξύλο που'χε φάει ένας ονόματι Δρες και κάποιος Κονταρίνης...

Διαβάζαμε μανιωδώς περιοδικά τύπου Μπλεκ, Ζαγκόρ, Όμπραξ και δεν διστάζαμε να τα δίνουμε στους φίλους μας να τα διαβάζουν ή να τα κάνουμε "τζουμαρία" δηλαδή να τα πετάμε ψηλά και οι άλλοι να μαζεύουν από κάτω και ότι έπιαναν δικό τους. Όσοι είχαμε λίγο παραπάνω οικονομική άνεση κερνάγαμε παγωτό ξυλάκι ή γαλακτομπούρεκο τους φίλους μας μαζί με πορτοκαλάδα ή λεμονίτα. Στο σχολείο ο λουκουμάς είχε την τιμητική του. Ντυνόμασταν καουμπόηδες ή ινδιάνοι στις απόκριες και τα κορίτσια βασίλισσες ή νύχτα και άλλα τέτοια...

Κάθε 25 Μαρτίου ντυνόμασταν τσολιαδάκια και ακούγαμε δημοτικά τραγούδια από τα απαρχαιωμένα μεγάφωνα του σχολείου. Στο σχολείο συχνά μαζευόμασταν σε ένα γραφείο ανά τάξη και βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση. Πώς μας φαινόταν η μεγάλη τηλεόραση στο γραφείο των δασκάλων...

Εξαφανιζόμασταν σε απόστάσεις τουλάχιστον 20-30 λεπτών με τα πόδια χωρίς οι γονείς μας να ανησυχούν για το πού είμαστε και τί θα πάθουμε...

Που και που κάποιοι από μας πήγαιναν και στο κατηχητικό τις κυριακές με βασικό σκοπό να πάρουν μια εικονίτσα μετά από κάθε μάθημα.

Σαν μωρά δεν φορούσαμε πάνες αλλά μωρόπανα που οι μανάδες μας έπλεναν στο χέρι κάθε φορά που λερωνόμασταν...

Τηλεόραση βλέπαμε τα υπέροχα προγράμματα των κρατικών ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ σε ασπρόμαυρο φυσικά αλλά διασκεδάζαμε με τις ιστορίες του ΛΟΥΝΑ-ΠΑΡΚ με τον κυρ-Γιώργο και τα τετράγωνα των αστέρων με τη Μαρία Αλιφέρη. Κάθε Δευτέρα βράδι το θέατρο της Δευτέρας ήταν must ενώ το Σάββατο το βράδι το Ελληνικό ήταν στάνταρ...
Το muppet show ήταν τα κινούμενα σχέδια που έκαναν θραύση τότε...
Ακούγαμε στο ράδιο τη θεία Λένα, τη Λιλιπούπολη και τα τραγούδια της παρέας...
Η συνέχεια σύντομα, μιας και όταν ανοίγεις το βιβλίο των αναμνήσεων δεν κλείνει εύκολα...