ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967...


Κάθομαι και διαβάζω πολλά βιβλία περί της σκοτεινής περιόδου των πραξικοπημάτων (δεν ήταν ένα μόνο το Πραξικόπημα). Μεταξύ αυτών και βιβλία των ίδιων των πρωταιτίων (συγνώμη κε Παττακέ για μένα είστε πρωταίτιοι κι όχι πρωτεργάτες).
Κάποιοι φίλοι μου, μου βάζουν πολλές φορές το θέμα αν νομίζω ότι τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα με όλη αυτή τη ρεμούλα που αντιμετωπίζει ο τόπος από τους επαγγελματίες της πολιτικής που ανέλαβαν μετά τη μεταπολίτευση. Αν είναι καλύτερο να χρεωκοπήσει μια χώρα από μια πλαστή δημοκρατία. Για το αν τελικά οι δικτάτορες ήταν αγαθοί γιατί δέχτηκαν να "σαπίσουν" στη φυλακή ενώ από τους πολιτικούς που πλούτισαν από τη "δημοκρατία" δεν πάνε φυλακή ούτε για επίσκεψη που λένε στη μονόπολη.
Στο τέλος των πολλών αληθινών διαπιστώσεών τους μου βάζουν το ερώτημα αν είναι καλύτερη αυτή η στραβή, στρεβλή δημοκρατία από τη δικτατορία των πραξικοπηματιών που από όσα λένε (και μπορεί και να'ναι κι έτσι) δεν πλούτισε κανένας τους.
Η απάντησή μου λοιπόν θα δωθεί με ένα πραγματικό γεγονός (πλήρη στοιχεία στη διάθεση οποιουδήποτε).
Έτυχε να επισκεφτώ φίλους στην Ανατολική Αττική και αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο που μας πρότειναν ως απλό, οικονομικό και κοντινό, για ένα βράδι που θα βρισκόμασταν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή έπαθα κάτι με το που το αντίκρυσα. Ψιλοπαρατημένο, πιο πολύ με κουφάρι ξενοδοχείου έμοιαζε παρά με τόπο διαμονής το 2010. Η συνέχεια όμως ήταν ενδιαφέρουσα. Το ξενοδοχείο αυτό ήταν επάνω στο κύμα, είχε χτιστεί επί Χούντας, και ένας εκ των πρωταιτίων περνάει εκεί όλο το καλοκαίρι του, φιλοξενούμενος του ευγνομωνούντος ξενοδόχου (έχετε ακούσει τίποτα περί θαλασσοδανείων επί χούντας;).
Στην άθλια είσοδο του ξενοδοχείου δεκάδες αποκόμματα εφημερίδων με αναφορές στην 21η Απριλίου και φωτογραφίες των πραξικοπηματιών, αλλά και σύγχρονων υποψηφίων βουλευτών με φιλοχουντικά κόμματα. Το αποκορύφωμα είναι το μεγάλο τραπέζι στην είσοδο με πολλά βιβλία πρωταιτίου της Χούντας προς πώληση.
Έκανα και μια μικρή κουβέντα με τον ξενοδόχο που με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου αναρωτήθηκε:
-Γιατί να φοβηθώ; Δεν μπορεί ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει; Άλλοι λένε ότι είναι κομμουνιστές, εγώ δεν μπορώ να λέω ότι είμαι "δεξιός";
- Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά της Δημοκρατίας του απάντησα. Ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει και να το εκφράζει ελεύθερα ακόμη και μέσα σε ένα ξενοδοχείο. Φοβάμαι ότι επί "επαναστάσεως του '67" κανείς αριστερός δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο!
Χαιρέτησα ευγενικά και έφυγα.
Αυτή λοιπόν είναι και η απάντησή μου σε κάθε ερώτημα περί της 21ης Απριλίου. Όλα τα υπόλοιπα δέχομαι να τα συζητήσω. Αυτό όμως το δικαίωμα το οποίο έχω και εξασκώ κι αυτή τη στιγμή γράφοντας ένα κείμενο σε μπλογκ, δεν το χαρίζω σε καμμιά δικτατορία...
Η φοβερή ειρωνία της μικρής αυτής ιστορίας είναι ότι ο ξενοδόχος αποδείχτηκε μακρινός συγγενής μου από τη μεριά της μητέρας μου...
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=69243

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Η ΦΟΥΣΚΑ ΕΣΚΑΣΕ...


Μάγκες η φούσκα που λέγεται Ελλάδα έσκασε! Το ποιος φταίει και το τι φταίει πλέον ανήκει στις αναλύσεις. Το θέμα είναι ότι για άλλη μια φορά οι πολλοί θα υποχρεωθούν να καλύψουν τις "αγαθές πράξεις" και των λίγων.
Δεν πειράζει όμως. Πάντα μέσα από μια κρίση η Ελλάδα βγαίνει ενισχυμένη. Έστω και βίαια οι Έλληνες θα μάθουν να αξιολογούν καλύτερα τις ανάγκες τους και θα αλλάξουν έστω και υποχρεωτικά συνήθειες και τρόπο ζωής. Ίσως να'ναι ένα θετικό σημείο της κρίσης αυτό.
Για να μην παρεξηγηθώ, το'πα και στην αρχή. Οι πολλοί που φταίνε από λίγο ως καθόλου θα πληρώσουν τα σπασμένα των λίγων που φταίνε πολύ. Όμως πάντα έτσι δυστυχώς συμβαίνει. Τώρα οι κακοί κηδεμόνες μας είναι εδώ. Και δεν σηκώνουν τσαμπουκάδες.
Η τυχερή γενιά (έτσι μας λέγανε) που δεν έζησε πόλεμο, δικτατορίες κλπ, θα κληθεί τώρα να πληρώσει. Κι ακόμη περισσότερο η επόμενη γενιά ,που θα ζήσει σε ένα πρωτόγονο εργασιακό περιβάλλον, σε μια χώρα με μειωμένες κοινωνικές παροχές και δημόσια αγαθά.
Και εκείνο που με στεναχωρεί είναι, που δεν μπορώ πια, να φωνάξω:
Εμπρός αδέλφια βοηθάτε να σηκώσουμε τον Ήλιο πάνω από την Ελλάδα!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

30 λεπτα με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας




Εχω γράψει πολλές φορές για την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον υφέρπων φασισμό που τείνει να κατακυριεύσει τον κόσμο ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.
Σήμερα θα επιχειρήσω κάτι που μπορεί να ξενίσει. Θα περιγράψω μια βόλτα μου με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας ένα Σάββατο απόγευμα…
Επέλεξα να μην κινηθώ με τον ηλεκτρικό για λόγους ταχύτητας και έτσι πήρα το μικρό μου αυτοκινητάκι να κατέβω μέχρι την περιοχή της Ομόνοιας. Απογευματινές ώρες οι δρόμοι είναι άδειοι, τα μαγαζιά σχεδόν όλα κλειστά.
Στο μυαλό μου γυρίζει η σκέψη του πού θα αφήσω το αυτοκίνητο. Να μπω προς τα Εξάρχεια; Μήπως όμως δεν είναι καλή ιδέα τώρα με τις συλλήψεις τόσων ατόμων ως μέλη του επαναστατικού αγώνα;
Να πάω προς την Αριστοτέλους ή την 3ης Σεπτεμβρίου; Να αφήσω κάποια ψιλά μέσα στο αυτοκίνητο; Να πάρω μαζί μου την άδεια κυκλοφορίας να μην υπάρχει μέσα στο ντουλαπάκι;
Καλά πέριξ της Ομόνοιας δεν το σκέφτομαι καν με όλα αυτά που ακούς κατά καιρούς.
Κάνω το σταυρό μου και επιλέγω τη Σολωμού κοντά στην Πατησίων. Έχει και δυο-τρία θέατρα εκεί κοντά, ε, Σάββατο απόγευμα όλο και κάποιοι θα είναι γύρω εκεί, ίσως δεν είναι τόσο επικίνδυνο.
Κατεβαίνω, κλειδώνω, να βάλω συναγερμό (λες και θα τον ακούσω εκεί που θα’μαι) – ίσως όμως αποτρέψει τον επίδοξο διαρρήκτη.
Ξεκινάω από την Πατησίων προς την Ομόνοια. Ελάχιστοι τουρίστες με κοντομάνικα και πολλοί έγχρωμοι στο δρόμο. Γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη λίγοι άντρες των ΜΑΤ κοιτώντας απειλητικά σε στάση έτοιμων προς δράση.
Τα μικρομάγαζα που υπάρχουν μέχρι την Ομόνοια ή κλειστά ή χωρίς πελάτες.
Περπατώ κοιτώντας γύρω μου. Λίγο πριν στρίψω την Πανεπιστημίου προς Ομόνοια κοιτώ μέσα στη στοά. Ενοικιάζονται καταστήματα. Πρέπει να’ναι πολλά χρόνια που έχω να δω ξενοίκιαστο μαγαζί εκεί μέσα. Ίσως και ποτέ μου να μην θυμάμαι ενοικιαστήριο εκεί.
Στρίβω την Πανεπιστημίου και κατευθύνομαι στην πλατεία της Ομόνοιας. Πολλοί Πακιστανοί με απλωμένες πετσέτες και κελεμπίες στο πεζοδρόμιο. Οι υπόλοιποι από όλες τις φυλές του κόσμου. Πολωνοί, Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί ασιάτες γενικά. Έλληνες όχι πάνω από 4-5. Και πρεζάκια! Πολλά πρεζάκια να τρεκλίζουν. Ένας ζητάει λεφτά σχετικά επίμονα από μια κυρία. Εκείνη φοβισμένη προσπαθεί να απαλλαγεί από το νεαρό.
Στα περίπτερα έχω την εντύπωση ότι τα ξενόγλωσσα έντυπα (ιδιαίτερα των βαλκανικών χωρών) είναι αισθητά περισσότερα από τα Ελληνικά. Να και κάτι ενδιαφέρον! Η πρώτη έκδοση των Κυριακάτικων φύλλων είναι ήδη εδώ… Να θυμηθώ να πάρω κανα-δυό μετά…
Περπατώ πλέον στην Αθηνάς. Το σκηνικό το ίδιο. Πακιστανοί στα πεζοδρόμια, ελάχιστα μαγαζιά ανοιχτά. Ο Κωτσόβολος μάλλον έχει εδώ το πιο υποβαθμισμένο μαγαζί του. Βρώμικο απ’έξω και με παλιά σχεδίαση.
Φτάνω στο Δημαρχείο. Ακούω παντού άγνωστες σε μένα γλώσσες. Να και πέντε μελαμψές όμορφες κοπέλλες που ανεβοκατεβαίνουν σε ένα υπόγειο, κάτι δεν μου αρέσει, κανένα διακριτικό, κανένα σημάδι του τι ακριβώς είναι εκεί κάτω…
Να’μαι τώρα στη Βαρβάκειο. 5-6 πακιστανοί καθαρίζουν σε ένα χασάπικο. Το αφεντικό κάθεται και τους κοιτάει. Στοίβες από άδειες κούτες, πεταμένες χύμα η μία πάνω στην άλλη. Μια βιτρίνα με αθλητικά παπούτσια χωρίς ρολλά μου κάνει αίσθηση. Καλά σκέφτομαι: Αύριο το πρωί θα υπάρχουν τα παπούτσια στη βιτρίνα ή θα τη βρει σπασμένη ο ιδιοκτήτης; Τολμηρό τον κόβω…
Φτάνω στο μοναστηράκι. Συναντώ τους γνωστούς μου. Κατευθυνόμαστε στη στοά του Αττάλου. Πανυγήρι. Άλλος κόσμος. Γεμάτα καφέ, εστιατόρια, εκατοντάδες κόσμος, ως επί το πλείστον Έλληνες. Και αλλοδαποί, αλλά τουρίστες βασικά. Μικροπωλητές έγχρωμοι αλλά όχι πάρα πολλοί. Και το τουριστικό τρενάκι.
Στην επιστροφή η Πατησίων είχε πλέον και άλλη ατραξιόν. Από την Πλ. Αμερικής ως τα Άνω Πατήσια δεκάδες έγχρωμες πόρνες στον κεντρικό δρόμο να περιμένουν τους πελάτες τους.
Γιατί έκανα όλη αυτή την κουραστική περιγραφή; Μα γιατί θέλω πάντα να βλέπω την αντίθετη άποψη. Είναι καιρός τώρα που παρατηρώ σε αρκετούς γνωστούς και φίλους μια στροφή στη συμπεριφορά τους έναντι των μεταναστών γενικά.
Ήθελα να βάλω λίγο τον εαυτό μου στην θέση του Αθηναίου που έτυχε ή επέλεξε να ζει στο κέντρο και τις συνοικίες κοντά στο κέντρο.
Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα απειλή ή φόβο, σίγουρα όμως δεν αισθάνθηκα άνετα. Και σίγουρα είχα μια ανησυχία σε κάποια σημεία.
Ξέρετε όταν είμαστε έξω από το χορό πολλές φορές πολλά τραγούδια λέμε.
Κοιτώντας σήμερα τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης παρατηρώ μια αύξηση της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Αυτό θυμίζει λίγο την προ του Β’ Παγκοσμίου πολέμου περίοδο. Βέβαια τότε δεν ήταν το πρόβλημα η μετανάστευση, αλλά η μεγάλη οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα λοιπόν αυτό το διάστημα, ισχύουν και τα δύο. Και κρίση και πρόβλημα μετανάστευσης. Υπάρχουν και οι αισιόδοξοι που λένε ότι οι μετανάστες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω της κρίσης, μιας και οι δουλειές λιγοστεύουν και η ανεργία ενισχύεται. Βέβαια ξεχνούν τις πραγματικές συνθήκες στις χώρες προέλευσης.
Το θέμα της μετανάστευσης το σήκωσε προεκλογικά πολύ ο ΛΑΟΣ και λιγότερο η ΝΔ που ένιωθε να χάνει ψήφους «νοικοκυραίων» προς τα άκρα.
Παρά την εντύπωση που εξακολουθώ να έχω ότι οι έλληνες είναι λαός ανεκτικός θεωρώ ότι πλέον το θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια σωστή στρατηγική και ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση.
Χωρίς κορώνες πατριωτισμού και κινδυνολογίας ας μην δημιουργούμε άλλα γκέτο, και ας προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης για όλους με προοπτικές ένταξης όσων μπορεί να αντέξει το κράτος.
Σκέψεις που δεν ξέρω αν μπορούν να υλοποιηθούν, αλλά σίγουρα το κράτος οφείλει να επιδιώκει την ποιότητα ζωής τόσο των γηγενών όσο και των αλλοδαπών κατοίκων του. Σε σχέση με τους μη νόμιμα εισελθόντες (δεν συμπαθώ καθόλου τον όρο λαθρομετανάστες) χρειάζεται κοινή συμφωνία και πολιτική όλων των κομμάτων με σκοπό τον περιορισμό του φαινομένου, αλλά και την σωστή αντιμετώπισή του.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ...

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ BLOG ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΙΟ. ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ...

Παιδί της 10ετίας του ‘60 μεγάλωσα σε μια φοβισμένη φτωχή οικογένεια…. που το μόνο που ήξερε να λέει ήταν :
ΜΗ ΜΙΛΑΣ!!!!!!!!

Δεν έχεις καμιά δουλειά εσύ να μιλάς.
Θα είσαι σωστή, έντιμη, εργατική, υπάκουη … δεν θα ανακατεύεσαι στα πολιτικά, δεν θα αντιμιλάς και κανένας δεν θα σε πειράξει!
Ναι κανένας δεν πείραξε … τότε…. εμένα και άλλους χιλιάδες σαν και μένα!!!
Παντρεύτηκα μικρή τελειώνοντας το Λύκειο…. και ο πατέρας μου θεώρησε ότι αφού ήμασταν φτωχοί…. οι σπουδές ήταν όνειρο μακρινό….
Έκανα μια οικογένεια δουλεύοντας από τα 18 μου και δεν προλάβαινα να δω ούτε ΕΜΕΝΑ…. σκλάβα των υποχρεώσεων έμεινα μακριά από τα κοινά… εν υπνώσει… για σειρά ετών…
Με τρέξιμο και παρακάλια η μητέρα μου κατάφερε να με “εξασφαλίσει” να με “βολέψει” στο Δημόσιο….
Μπήκα λοιπόν αγνή σ’ ένα χώρο κανιβάλων… ταγμένων… έμμισθων ψηφοφόρων να δουλέψω με όλη μου την εργατικότητα … και μου είπαν …….
“Χαλάρωσε χαλάς την πιάτσα”… ” καρφώνεις τους προηγούμενους” “πιο σιγά” “χαλαρά”.
Πήγα να σηκώσω ανάστημα και μου κόψανε τα πόδια….
Αντιστάθηκα… συνέχισα να δουλεύω και έγινα αντικείμενο εκμετάλλευσης… με τη δική μου δουλειά προώθησαν άλλους…. με τη δικαιολογία ότι ήμουν δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης…. άρα δεύτερης κατηγορίας…
Ζήτησα να βγω και γω εκτός έδρας…… για να ελαφρύνω τα οικονομικά βάρη της οικογένειας και μου είπαν .. πάρε αυτό το ποσό για τόσες μέρες….. φτάνει…………….
MA ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ…. έβαζες και από την τσέπη σου…..
Είδα λοιπόν τότε για πρώτη φορά την ΚΟΜΠΙΝΑ…..
Ο ξενοδόχος να κόβει 20 μέρες διαμονή σ’ αυτούς που έμεναν 5 μέρες….
Είδα να κάθομαι όλες τις μέρες μη τρώγοντας για να μείνει κάνα φράγκο…
να τρέχω πόρτα – πόρτα για να συλλέξω τα στοιχεία που έπρεπε και όταν επιστρέφω ……. τα στοιχεία να αλλάζονται γιατί αυτές ήταν οι γραμμές της ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ………..
Είπα δεν θα το ξανακάνω αυτό….
Έφυγα και κατέληξα σε έναν τ. Υπουργό ….. γνωρίζοντας αν μη τι άλλο το ήθος αυτού του ανθρώπου και το έργο του….
Και εκεί ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ Ή ΜΕΣΑ ΜΟΥ ……
άρχισα να βλέπω… να διαβάζω… να ακούω….
είδα μεγάλους ανθρώπους να μου μιλούν…..
για ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ…..
για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΩΝ
για ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
για ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
για ΧΡΟΝΙΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ
για ΧΡΟΝΙΑ ΗΘΟΥΣ και ΠΑΙΔΕΙΑΣ
ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ που ντράπηκα που δεν γνώριζα την ύπαρξή τους……
Ντράπηκα για μένα…. αλλά ντράπηκα και ντρέπομαι για όλους αυτούς που δεν φρόντισαν να με μάθουν….
Ντράπηκα και ντρέπομαι για αυτά που ζω … που ζούμε…..
Ντράπηκα και ντρέπομαι που δεν ήξερα την ύπαρξη σπουδαίων ανθρώπων…. λαμπερών… και ξέρω όλα τα λαμόγια που υπάρχουν και τις κομπίνες τους…..
Ντράπηκα και ντρέπομαι για το ότι όλοι κρίνουν και κανείς δεν κρίνεται…….
Ντράπηκα και ντρέπομαι που μπροστά στη βόλεψη….. όλοι εθελοτυφλούν…..
Ντράπηκα και ντρέπομαι να βλέπω κλέφτες χορτασμένους να κάνουν κήρυγμα στους πεινασμένους φτωχούς … πως να κάνουν οικονομία και δίαιτα για να σωθούμε…..
Ντράπηκα και ντρέπομαι για το αύριο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας … και στους αγέννητους….
ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΡΥΒΩ ΦΟΒΑΜΑΙ…..
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΡΥΒΩ… ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ…..
Είμαι θυμωμένη με όλους ΕΣΑΣ……
τους παλιούς ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ….
τους ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ….
εσάς που έχετε γνώση… πείρα…
εσάς που εύκολα κρίνετε και κατακρίνεται….
που βγάζετε μεγάλους λόγους και σχολιάζεται μέσα από το γραφειάκι σας με την ασφάλεια των τραπεζικών σας καταθέσεων….
Είμαι θυμωμένη που ο καθένας από σας ευλογεί τις π. Χ. κατακτήσεις του από το δικό του μετερίζι…..
και σήμερα “κιοτεύετε” μόνο αναφερόμενοι στο τι κάνατε τότε…..
Είμαι θυμωμένη γιατί κατάλαβα ότι και εσείς κοιτάτε την προσωπική σας και ΜΟΝΟ ΒΟΛΕΨΗ…..
Είμαι θυμωμένη που σε κάθε γραφείο τέτοιων ανθρώπων υπάρχουν χιλιάδες βιβλία … σκονισμένα… αραχνιασμένα… όταν αυτά θα μπορούσαν να γίνουν ΟΠΛΟ των παιδιών απανταχού της ΓΗΣ……
Είμαι θυμωμένη… γιατί δεν μπαίνετε καν στον κόπο να ασχοληθείτε με τους νέους ανθρώπους…..
να τους ξυπνήσετε… ή να τους ακούσετε…..
να τους δώσετε αυτή την παιδεία που δεν θα επιτρέπει την ανθρώπινη εκμετάλλευση και κοροϊδία.. αυτή που δεν θα επιτρέπει ΔΥΝΑΣΤΕΣ ………
Eíμαι θυμωμένη γιατί αυτός ο κόσμος είναι πολύ όμορφος …. και εσείς τον αφήνετε να καταστραφεί….
Μία μόνο ελπίδα έχω ΄…….ότι η ιστορία που πρόσφατα παρακολούθησα.. μου έδειξε πως
ΚΑΠΟΤΕ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ … ΕΝΑΣ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ …. ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ……
ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ ΑΝ ΤΟΝ ΒΡΩ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ…………………………………