ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Αναμνήσεις 3


Πριν απ'όλα θέλω να διευκρινίσω κάτι για όλους τους φίλους που διαβάζουν...

Οι αναμνήσεις δεν έχουν την έννοια του "εμείς που περάσαμε ουάου και τα σημερινά παιδιά που δεν ζουν". Καμμιά σχέση. Απλώς κάθε φορά βλέπεις με τα μάτια της εκάστοτε ηλικίας. Χωρίς να σημαίνει ότι είμαι στα όρια της σύνταξης οι αλλαγές που έχουν επέλθει στα τελευταία 20 χρόνια περίπου είναι σαρωτικές και πολύ γρήγορες. Καλές ή κακές δεν ξέρω. Μάλλον και τα δύο. Ίσως τα σημερινά παιδιά είναι πιο έξυπνα από μας, ξέρουν πολύ περισσότερα και έχουν πιο πολλές ικανότητες σε πολλά πράγματα. Σε είκοσι χρόνια ίσως και αυτά να θεωρούν τα δικά τους παιδικά χρόνια πολύ καλύτερα από των τότε παιδιών. Παρ' όλα αυτά οι ρόλοι αλλάζουν τάχιστα και ο ρόλος "παιδί" είναι διαφορετικός σήμερα, χωρίς να παραγνωρίζω ότι εμείς ως γονείς έχουμε γίνει υπερβολικά φοβικοί, υπερπροστατευτικοί, παράλογοι πολλές φορές επηρρεασμένοι από την θαυματουργή τηλεόραση που ξέρει τα πάντα και λέει πάντα την αλήθεια. Αυτές οι αλλαγές λοιπόν που αφορούν γονείς και παιδιά με έκαναν να ασχοληθώ με το θέμα αυτό και να αναπολήσει παλιές ξέγνιαστες στιγμές, γιατί όποιος από μας δεν νοσταλγεί λίγες τέτοιες, σήμερα στην εποχή της ευδαιμονίας και του άκρατου καταναλωτισμού και των πλασματικών αναγκών που μερικές φορές μπαίνουν επιτακτικά, τότε έχει βρει την ευτυχία. Μιλάω για την γενιά των σημερινών 35-50 ετών που ζουν με μια νορμάλ δουλειά και παλεύουν καθημερινά για να φέρουν σε πέρας τις υποχρεώσεις τους.

Νομίζω ότι όφειλα αυτή την εξήγηση.

Θα συνεχίσω κάποια πράγματα που μου έχουν έρθει κατά καιρούς στο μυαλό σύντομα...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Αναμνήσεις 2


Συνεχίζω σήμερα τις αναμνήσεις...
...Στον πολιτισμό εκείνη την περίοδο μεσουρανούσαν ονόματα όπως Θεοδωράκης, Χατζηδάκις, Μερκούρη, Κάλλας, Παπαγιαννόπουλος, Αλεξανδράκης, Καζάκος, Βασταρδής, Καρέζη, Ληναίος, Φωτίου και φυσικά Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ.
Τραγουδιστές όπως οι Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Αλεξίου, Διονυσίου, Νταλάρας, Πουλόπουλος, Μητροπάνος αλλά και στιχουργοί - μουσικοσυνθέτες όπως Τσιτσάνης, Άκης Πάνου, Μάνος Λοίζος, Καλδάρας, Λευτέρης Παπαδόπουλος κ.α. ήταν στην ακμή τους. Στα διαλλείματα των ραδιοφωνικών μεταδόσεων των ποδοσφαιρικών αγώνων ακούγαμε τα νέα της MINOS, της LYRA, και της COLUMBIA. Τα πάρτι μας δεν μας τα κανόνιζαν οι γονείς μας. Τα απαιτούσαμε γιατί είχαμε φίλους και θέλαμε εμείς να τα κάνουμε. Χορεύαμε disco, rock, rock n' roll, sheik, blues...
Πολλές φορές τα χέρια μας ήταν σε πρόταση ώστε ίσα- ίσα να ακουμπάμε τις κοπέλλες στους ώμους. Παίζαμε Πυθία και μπουκάλα στα πάρτι. Αγωνία για το "τί θα κάνει ο κύριος στην κυρία" και πού θα σταματούσε η μπουκάλα. Και βέβαια με κάποιο περίεργο τρόπο "περίεργο" τρόπο ήξερε πάντα τί έπρεπε ν'απαντήσει.
Φορούσαμε παντελόνια καμπάνες ή σωλήνες ανάλογα με τις μουσικές προτιμήσεις.
Στο σχολείο σε κάθε τάξη είμασταν 40-55 παιδιά κι όμως μάθαμε γράμματα. Οι βάρδιες ήταν πρωί κι απόγευμα και ως το 1981 κάναμε μάθημα και το Σάββατο. Τα κορίτσια φορούσαν ποδιά ως το 1982. Τα αγόρια είχαν μια μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής ενδυμασίας και μόνο ελάχιστοι φορούσαν ποδιά οι οποίοι ήταν ελαφρώς αντικείμενο σχολιασμού από εμάς τους υπολοίπους με όχι και ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς γίνονταν οι "γυμναστικές επιδείξεις" με "τσουβαλοδρομίες", σκυταλοδρομία και άλλα...
Κάποτε 11χρονα παιδιά είχαμε πάει ένα σάββατο απόγευμα σε μια συμμαθήτρια στο σπίτι της να της ζητήσουμε να βγούμε, και φυσικά τη δευτέρα η μαμά της ήρθε στο σχολείο για παράπονα στο δάσκαλο ο οποίος κάλεσε τους γονείς για συστάσεις...
Η ομάδα μου η ΑΕΚ ήταν στη χρυσή ανεπανάληπτη εποχή της με την τρομερή πορεία της στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ που την άκουσα όλη είτε από το ραδιόφωνο (τα εκτός έδρας παιχνίδια) είτε από την ασπρόμαυρη τηλεόραση (τα εντός έδρας) μιας και ήμουν μόνο 8-9 χρονών. Τα γκολ όμως τα άκουγα live μιας και το γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια ήταν κοντά.
Το καλοκαίρι όταν είχε ζέστη κοιμόμασταν στην ταράτσα μ'ένα υπέροχο βραδινό αεράκι να μας χαιδεύει. Δεν φοβόμασταν να κοιμηθούμε στο μπαλκόνι φυσικά. Άλλωστε γύρω-γύρω όλοι το ίδιο έκαναν. Η λέξη air-condition ήταν άγνωστη. Ο δε ανεμιστήρας ήταν σχετική πολυτέλεια. Τα παιχνίδια μας ήταν Ελλληνικής κατασκευής είτε κάποια made in Japan, που ήταν αθάνατα, είτε ευρωπαικά πολύ καλά ποιοτικά. Κάποια τα φτιάχναμε μόνοι μας. Ο αδελφός μου (μεγαλύτερος κατά 4 χρόνια) είχε μια φοβερή έφεση στις εφευρέσεις παιχνιδιών με υλικά πολύ πρόχειρα...Μανταλάκια, πλαστελίνη,στρατιωτάκια. Λίγο αργότερα ήρθε το subbuteo επανάσταση στα παιχνίδια για μας. Κάθε Σάββατο απόγευμα βλέπαμε Αγγλικό ποδόσφαιρομε τον Γιάννη Αργυρίου.
Τότε οι Άγγλοι ήταν κορυφή στο άθλημα. Όλοι σχεδόν είχαμε την αγαπημένη μας Αγγλική ομάδα.Εγώ είχα κολλήσει με τη LIVERPOOL που είχε τότε 7 πρωταθλήματα σε 10 χρόνια πράγμα απίθανο τότε για τα Αγγλικά δεδομένα (εκεί δεν υπήρχαν παράγκες βλέπετε).
Παίζαμε και με τα φυσοκάλαμα (πλαστικοί σωλήνες ηλεκτρολόγων, διαφόρων διαμέτρων) όπου βάζαμε τα λεγόμενα "μπιρμπιλόνια" καρπούς δέντρων σε μέγεθος αρακά που τα φυσούσαμε με δύναμη προς τον αντίπαλο. Και έτσουζαν αρκετά τα άτιμα αν σε πετύχαιναν.
Σε ένα παλιό σπίτι είχαμε ανακαλύψει κατοχικά χαρτονομίσματα των 10 δισεκατομμυρίων δραχμών! Πως μας φαινόνταν τότε...
Στην πλατεία του Φιδά όπως τη λέγαμε ερχόταν συχνά το ΛΟΥΝΑ -ΠΑΡΚ. Είχε συγτκροούμενα αυτοκινητάκια, μύλο που γυρνούσε και σε ανέβαζε ψηλά, αυτοκίνητα πίστας με γκάζι και φρένο και μηχανή, σκοπευτήριο, βάρκες - κούνιες, αλογάκια καρουσέλ, κ.α.
Πολλά τάληρα και δεκάρικα έφευγαν εκεί στον αρκετό ελεύθερο χρόνο μας. Τότε εκτός από σχολείο οι περισσότεροι είχαμε μόνο Αγγλικά 3 φορές την εβδομάδα. Ούτε μπαλλέτο, ούτε καράτε, ούτε κιθάρα, ούτε κολυμβητήριο, ούτε ιδιαίτερα. Άλλωστε χορεύαμε αρκετά στα πάρτι, παλεύαμε μεταξύ μας οπουδήποτε, κολυμπόυσαμε το καλοκαίρι με τις ώρες χωρίς αντιηλιακό και γυαλιά, για το σχολείο διαβάζαμε συνήθως μόνοι μας.
Στην πολιτική κυριαρχούσαν δυό ισχυρές προσωπικότητες. Ο Κων/νος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.Οι μάχες τους στη βουλή ήταν "ομηρικές" ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε μίμος Χάρρυ Κλύν οργίαζε με αυτούς τους δύο. Στο φόρτε του ήταν και το πολιτικό τραγούδι με Ξυλούρη, Νταλάρα, Παπακωνσταντίνου, Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, Θ. Μικρούτσικο, Σαββόπουλο, Λεοντή, Φ. Λάδη. Ανεπανάληπτες συναυλίες που δυστυχώς δεν ζήσαμε live. Είδαμε όμως από κοντά τους City, Roxy Music, Rory Gallaher, κ.α. με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη συναυλία που πήγαμε ως φοιτητές πλέον το 1989 στο ΟΑΚΑ στους PINK FLOYD (μεγάλη μου συμπάθεια τότε).
Συνεχίζεται στο 3ο μέρος σε λίγες μέρες...