ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΝΤ...


Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη•
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα• είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ...


Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ… Απόψεις, άρθρα, καταγγελίες, βιβλία.
Ακούω και τους γνωστούς μου και τους φίλους μου. Κάποιοι απ’ αυτούς, κραυγάζουν, κάποιοι προβληματίζονται, άλλοι αδιαφορούν. Μιλάω και με Έλληνες του εξωτερικού. Αλλά και με πολλούς ασθενείς μου από πολλά επαγγέλματα και κοινωνικούς χώρους.
Κοινή διαπίστωση όλων η μεγάλη απογοήτευση. Και οργή!
Απογοήτευση γιατί μια κυβέρνηση μόλις 7 μηνών με δυνατή λαϊκή εντολή, δεν εκμεταλλεύτηκε τη δύναμή της να πάρει μέτρα έγκαιρα, μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας στον κόσμο που την εμπιστεύτηκε αλλά και στον ελληνικό λαό κατ’ επέκταση. Προτίμησε την επικοινωνιακή τακτική του τσαμπουκά προς τις αγορές και την προσπάθεια παροχών στους ασθενέστερους ενώ έβλεπε συνεχώς ότι υπήρχε κλίμα επίθεσης εναντίον της χώρας, του νομίσματος αλλά και της Ευρώπης και μάλιστα καλά οργανωμένο. Έτσι μέχρι πριν 15 μέρες διαβεβαίωνε τον Έλληνα, ότι τα μέτρα αρκούν για το 2010, ότι θα καλύψουμε τις ανάγκες μας από τις αγορές και άλλα φαιδρά.
Οργή μεγάλη γιατί για άλλη μια φορά φαίνεται ότι οι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση της οικονομίας θα τη βγάλουν καθαρή, άντε με μια μομφή του στυλ «πολιτική ευθύνη». Για ποινική ευθύνη, ούτε κατά διάνοια. Και όταν οι πρωταίτιοι της δικτατορίας κάθισαν τουλάχιστον 20 χρόνια μέσα (κάποιοι και παραπάνω), δεν είναι δυνατόν οι πρωταίτιοι της οικονομικής καταστροφής της χώρας να μην καθίσουν ούτε μία ώρα μέσα…
Και είμαι πεπεισμένος, πως αν γινόταν κάτι τέτοιο με 2 ή 3 πολιτικούς, τότε ο κόσμος θα δεχόταν πιο ομαλά τα μέτρα. Τα μικροεπεισόδια με Αλογοσκούφη στο Λονδίνο, με Βουλγαράκη στο Κολωνάκι, αλλά και με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής Κακαλαμάνη στην Πανεπιστημίου, δείχνουν ασυγκράτητη οργή του απλού κόσμου. Κι αν κάποιοι την πέφτουν στον Απόστ. Κακαλαμάνη, μια από τις εξαιρέσεις του πολιτικού κόσμου, τότε περιμένετε λίγο ακόμη…
Η χθεσινή ιστορική συμφωνία γκρέμισε τα πάντα και οδήγησε τους Έλληνες στην ομαδική φοβία.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Οι αντιδράσεις λίγο πολύ αναμενόμενες, απεργίες, διαδηλώσεις, προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων, μέχρι και καλέσματα για κοινωνικές επαναστάσεις.
Πολλοί δε πρόθυμοι να χαϊδέψουν τα αυτιά όλων όσων είχαν συνηθίσει αλλιώς. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, μεγαλοσυνδικαλιστές. Ειδικά αυτοί οι τύποι της ΑΔΕΔΥ που δείχνουν πραγματικά γραφικοί, διεκδικώντας να παραμείνουν ως έχουν τα πράγματα στο δημόσιο τομέα.

Από την άλλη συζητώντας με πιο ψύχραιμους μου επισημαίνουν το τι ακριβώς σημαίνει στάση πληρωμών και χρεοκοπία μιας χώρας. Είμαι σίγουρος ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου ούτε καν έχει σκεφτεί για μια στιγμή τι μπορεί να σημαίνει χρεοκοπία για μια χώρα και ειδικά για την Ελλάδα. Μια χώρα που βρωμά από το κεφάλι, βρωμά όμως και από το σώμα και τα πόδια.
Ο Δημόσιος τομέας με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, γιγαντώθηκε και έγινε όνειρο ζωής για κάθε απαίδευτο και κάθε λογής τεμπέλη. (Δεν θεωρώ βέβαια συλλήβδην τεμπέληδες όλους όσους εργάζονται εκεί, όμως ένα ικανό ποσοστό δυστυχώς έχει τον τιμητικό τίτλο).
Ο δανεισμός έγινε τρόπος ζωής, ενώ ο εύκολος πλουτισμός έγινε όνειρο ζωής. Μια δουλίτσα με το δημόσιο κι όλα καλά. 10 ευρώ η αρχική σύμβαση, 50 ευρώ το τελικό κόστος κι όλοι ικανοποιημένοι. Ο διευθυντής, ο μεσάζων, ο επιχειρηματίας…
Οι πελατειακές σχέσεις ανδρώθηκαν και για να βρεις κρεβάτι σε νοσοκομείο, έπρεπε να βάλεις βύσμα, βουλευτή.
Σε κάθε συναλλαγή με το δημόσιο έπρεπε να υπάρχει και το φακελάκι. Χωρίς λαδάκι η μηχανή δεν δούλευε καθόλου.
Το στοίχημα λοιπόν που μπαίνει είναι το κράτος τώρα θα διορθωθεί; Γιατί γι’ αυτό δεν χρειάζονται μειώσεις μισθών και δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Χρειάζεται βούληση πολιτική. Να καθίσουν 2-3 στο σκαμνί, να πάνε και κάποιοι μέσα, να απολυθούν 5-6 και μετά τα πράγματα γίνονται πιο απλά
Και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν κι αυτοί μεγάλες ευθύνες. Προκλητικός τρόπος ζωής με εισόδημα στα όρια της φτώχιας, προκαλεί. Και ήδη έγιναν επιθέσεις σε πολυτελή οχήματα στη Θεσσαλονίκη.
Τι άλλο αναμένεται; Αύξηση της βίας (κλοπές, συμπλοκές, τραυματισμοί, απαγωγές, φόνοι!) Η φτώχεια πάντα φέρνει τέτοιες συνέπειες και ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης αυτών των εκδηλώσεων.
Όλο αυτό μου μοιάζει με ένα πείραμα με αβέβαιο αποτέλεσμα.
Γιατί δυστυχώς όλοι ομολογούν ότι απλά το πρόβλημα μετατέθηκε κατά περίπου τρία χρόνια, ίσως λιγότερο. Το χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί στο 150% του ΑΕΠ λένε τα αισιόδοξα σενάρια, δηλαδή 30% πάνω από τώρα. Βέβαια λένε ότι με τις περικοπές θα μπορούν να μειώσουν αρκετά το έλλειμμα άρα θα μπορούν πλέον να αποπληρώνουν και μέρος του χρέους. Τίποτα όμως δεν είναι βέβαιο στην επίτευξη των στόχων, και πιθανόν θα χρειαστούν νέα μέτρα που θα δώσουν και την χαριστική βολή στην ήδη νεκρή οικονομία. Ίσως για άλλη μια φορά να ευημερούν οι αριθμοί και να πένονται οι πολίτες.
Τελικά μένει να δούμε και ποιες θα είναι οι αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, γιατί χωρίς επιστροφή στην αναπτυξιακή πορεία δεν γίνεται τίποτα…Πάλι τα ίδια θα γίνουν και πάλι για κάποια σκληρά μέτρα θα συζητάμε μετά από 2-3 χρόνια. Και θύματα θα’ ναι και πάλι τα γνωστά υποζύγια μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Τελικά αν με ρωτήσεις θεωρώ σαφώς άδικα τα μέτρα άλλωστε με τα δικά τους στοιχεία οι περικοπές μισθών και συντάξεων θα επιφέρουν έσοδα λιγότερα ίσως του 1 δις. Το όφελος εστιάζεται στη διάσωση των ταμείων την οποία όμως και πάλι βλέπω χλωμή μετά το μαζικό κύμα φυγής από το δημόσιο, και τα χιλιάδες εφάπαξ που θα κληθεί να καταβάλει το ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων. Εδώ η λογική του «σώζων εαυτών σωθήτω» δυστυχώς είναι καταστροφική.
Και τα άλλα ταμεία όμως πάνε χάλια. Και μεγάλο μερίδιο σ’ αυτό το χάλι έχει η απόφαση για επένδυση των αποθεματικών σε ομόλογα δομημένα και μη, γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν μεγάλο ποσό ομολόγων του δημοσίου στο χαρτοφυλάκιό τους με αποτέλεσμα σε πιθανή πτώχευση ή αναδιάρθρωση του χρέους να βρεθούν στον αέρα. Θα υπενθυμίσω ότι παλιότερα τα αποθεματικά των ταμείων ήταν σε προθεσμιακές καταθέσεις. Γι’ αυτό εδώ πρέπει να τονίσω ότι δεν μπορεί να ζητάμε (κάποιοι εξυπνάκηδες από εμάς) την οικιοθελή πτώχευση ή αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας.
Πτώχευση ή αναδιάρθρωση του χρέους σημαίνει κατάρρευση και του τραπεζικού συστήματος με ότι αυτό συνεπάγεται για τους καταθέτες. (Οι τράπεζες κατέχουν σημαντικό μερίδιο των ελληνικών ομολόγων)Ταυτόχρονα σημαίνει παύση πληρωμών, επιστροφή στη δραχμή που θα έχει απέναντί της σκληρά νομίσματα με ισοτιμία πολύ μεγαλύτερη της σημερινής, με συνεχείς υποτιμήσεις και με πλήρη εξαθλίωση των εργαζομένων και συνταξιούχων. Βέβαια υπάρχει και η άποψη που λέει ότι έτσι θα ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα (ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν ελληνικά ομόλογα). Όμως μάγκες λάθος στόχευση κάνετε. Δεν φταίει ο Γερμανός ή ο Γάλλος για το Ελληνικό πρόβλημα. Οι Έλληνες φταίνε για το πρόβλημά τους, είτε είναι οι πολιτικοί, είτε τα λαμόγια μικρά και μεγάλα είτε όποιος θέλετε (εκτός από σας βέβαια)
Όταν έχω λοιπόν αυτό το πιστόλι στον κρόταφο (μήπως αυτό εννοούσε η κυβέρνηση) τότε δεν μπορώ παρά να «υποστώ» τα νέα μέτρα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν αντιδρώ.
Το θέμα της λαϊκής επανάστασης δεν το βλέπω πλέον πιθανό, λόγω και του τρόπου ζωής που μας έμαθαν και μάθαμε τόσα χρόνια. Άντε να κάνουμε επανάσταση για το 2ο DVD της Τζούλιας αν βγει σε ακριβή τιμή, για τα εργασιακά και ασφαλιστικά το βλέπω δύσκολο.
Άλλωστε δεν ήταν της μόδας η «απολιτική» στάση ζωής; Δεν ήταν η συμβουλή των μεγαλύτερων το «παιδί μου μην ασχολείσαι με την πολιτική»; Ειδικά η συμμετοχή σε κόμματα ήταν κάτι σαν το διάολο αυτοπροσώπως! Όσοι ξέφυγαν από το γενικό πλάνο ήταν δακτυλοδεικτούμενοι (αυτός είναι πασόκος, αυτός νεοδημοκράτης, αυτός αριστερός κλπ) Μόνο σε μια περίοδο μεταξύ 1984-1989 υπήρξε έντονος χρωματισμός με τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία αλλά και τις σημαίες στα μπαλκόνια. Μετά θες από απογοήτευση, θες από φόβο, θες από αηδία ο κόσμος κλείστηκε στο καβούκι του. Και δεν ενδιαφερόταν. Άφησε τις τύχες του στα χέρια των άλλων. Των λαμογιών και των παρατρεχάμενων. Ξέρετε αυτών των τύπων που κόλλαγαν αφίσες και βρέθηκαν γενικοί γραμματείς υπουργείων, βουλευτές και υπουργοί.
Τώρα λοιπών ζητάμε από αυτόν τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Δύσκολο! Γιατί τώρα η νοοτροπία του «μακριά από τον κ…ο μου κι ας είναι 5 πήχες» έχει εδραιωθεί. Και κοινωνική αλληλεγγύη δεν υπάρχει. Άσε το γείτονα να καίγεται. Δεν πειράζει. Λες και η φωτιά δεν θα έρθει σε σένα.
Τελικά αν θέλετε ένα συμπέρασμα δεν θα σας ικανοποιήσω. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Ξέρω ότι οδηγούμαστε σε μια ζωή παλιότερων εποχών, σε μια βίαιη προσαρμογή προς τα πίσω, όμως μέσα σ’ αυτόν το ορυμαγδό, μπορώ να βρω και μερικές θετικές πλευρές σε σχέση με τον τρόπο ζωής μας μέχρι σήμερα.
Εύχομαι μέσα σ’ αυτή τη Βαρβαρότητα, Καλό κουράγιο σε όλους μας γιατί θα χρειαστεί, και περίσκεψη πριν εκφράσουμε τα δίκαια βίαια συναισθήματά μας.