ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΠΑΙΔΕΙΑ;;; ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!


Με αφορμή ένα περιστατικό του οποίου έγινα μάρτυρας στο δρόμο σκέφτομαι κάποια πράγματα...

Κυριακή πρωί επάνω σε πεζοδρόμιο δίπλα από εκκλησία είναι παρκαρισμένα 3-4 μικρά μηχανάκια και κάμποσα αυτοκίνητα. Το ένα αυτοκίνητο μάρκας SAAB (έχει τη σημασία του) κάνει ελιγμούς να κατέβει στο δρόμο και ρίχνει κάτω ένα μηχανάκι του οποίου σπάνε όλα τα φανάρια. Ο μεσήλικας οδηγός βγαίνει, σηκώνει το μηχανάκι και βάζει μπρος. Ετοιμάζεται να φύγει όταν τον σταματάω ρωτώντας τον πολύ ευγενικά αν θα ήταν πιο σωστό να αφήσει ένα χαρτί με τα στοιχεία του στο μηχανάκι. Αφού αρχικά ξαφνιάστηκε και πήγε να αρνηθεί, μετά ψέλλισε ότι δεν έγινε τίποτα στο μηχανάκι και στην παρατήρησή μου ότι κάτι έσπασε, μ΄'ονο που δεν με έβρισε και έφυγε.

Η ρουφιανιά για μένα είναι το χειρότερό μου, αλλά τον τύπο τον έδωσα στεγνά και στο 100 και στον ιδιοκτήτη της μηχανής αφήνοντας ένα χαρτί γιατί το θράσος και ο ωχαδερφισμός είναι πολύ χειρότερο απ' όλα. Άλλωστε νομίζω ότι κανείς δεν θα'θελε να ήταν στη θέση του κατόχου της μηχανής και από 50-60 άτομα που ήταν μπροστά (εκκλησία δίπλα,κυριακή των Βαίων) κανείς να μην συγκινηθεί...

Για να πω την αλήθεια μόνο ένας ακόμη έκανε κίνηση να μιλήσει. Όλοι οι υπόλοιποι κοιτούσαν αμέριμνοι. Η αδιαφορία για τον δίπλα σε όλο της το μεγαλείο. Το saab πάντως το έχουμε....

Τον τελευταίο χρόνο και λόγω του μικρού κινούμαι με καρότσι στα πεζοδρόμια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος γολγοθάς να προσπαθείς να κινηθείς με καρότσι στα πεζοδρόμια της αθήνας τα οποία είναι καθαρά και αποκλειστικά χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων.

Το τί έχω δει αυτά τα δύο χρόνια δεν περιγράφεται. Και επειδή όλοι έχουμε συμβιβαστεί και δεν αντιδράμε η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη. Άρχισα δειλά δειλά να κολλάω στα παρμπρίζ και στα τζάμια αυτοκόλλητα από τους streetpanthers με το σλόγκαν "είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου γουστάρω" . Εκτός του κινδύνου να έρθεις στα χέρια με κάποιους θερμόαιμους ιδιοκτήτες Ι.Χ. υπάρχει και η διαπίστωση ότι καμμιά βελτίωση δεν έχει επέλθει, κάποιοι δε είναι κατ' εξακολούθηση "γάιδαροι". Και μιλάω μόνο για διαβάσεις για ανάπηρους και καρότσια και εξώφθαλμα περιστατικά επάνω σε στενά πεζοδρόμια. Σκεφτείτε στα υπόλοιπα.

Η κατάληξή μου έχει ένα αποτέλεσμα τελικά. Όλα είναι θέμα παιδείας. Και δυστυχώς οι έλληνες που από την αρχαιότητα μάθαιναν την ευγένεια και την ευπρέπεια της ψυχής πρωτίστως, έχουν καταντήσει αδιάφοροι, ωχαδερφιστές, ξενοφοβικοί(να μην πω ρατσιστές), άγριοι, αφιλόξενεοι, καυγατζήδες και ειδικά με το αυτοκίνητο χυδαίοι και επικίνδυνοι.

Με τσαμπουκά και αγριάδα προέκταση των ίππων του τετράτροχου θεού τους, βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους, των παιδιών τους και φυσικά των άλλων που στο τέλος τέλος δεν φταίνε και σε τίποτα.

Εγκαταλείπουν θύματα στις ρόδες τους γιατί ποτέ δεν έχουν μάθει να ανλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Όταν πάνε να ζητήσουν δουλέιά το μόνο που τους νοιάζει είναι τα δικαιώματά τους και οι απολαβές τους. Ευθύνες δεν θέλει κανείς και ποτέ...

Είναι τραγικές διαπιστώσεις αυτές για μια κοινωνία. Και είναι φοβερό να επιλέγεις να είσαι ο "μα...ας" της κοινωνίας. Να μην κάνεις κομπίνες, να μην κοροιδεύεις, να είσαι εντάξει απέναντι σε συνεργάτες, να πιστεύεις σε φίλους, σε οικογένεια, σε αρχές και αξίες.

Είναι πολύ δύσκολος δρόμος για να τον περπατήσεις στην σύγχρονη Ελλάδα αυτός. Όμως - μια και οι μέρες το επιβάλλουν λόγω Μ. Εβδομάδας- μετά το γολγοθά και τη σταύρωση, πάντα ακολουθεί η Ανάσταση.

Εύχομαι και ελπίζω ο καθένας μας να βρεί τη δική του με όποια σημασία της δίνει...

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

REQUIEM... FOR STATHIS



...Όσο κι αν κανείς προσέχει,


όσο κι αν το κυνηγά,


πάντα-πάντα θα'ναι αργά,


δεύτερη ζωή δεν έχει...




...Ιούλιος του '96 στην τρίπολη, νεοσύλλεκτοι γίναμε φίλοι από την πρώτη μέρα.


Γιατρός, ψηλός, καρντάσι από τη Σαλονίκη, μια μοίρα περίεργη και παράξενη με δένει συνεχώς με αυτή την πόλη και με κάνει να επιστρέφω εκεί, είτε για χαρές, είτε για λύπες.


Η ζωή άλλωστε αυτή ήταν και αυτή είναι. Μια συνεχής εναλλαγή χαράς και λύπης, ίσως με τις δεύτερες να υπερισχύουν συνήθως...


Ο τρόπος του Στάθη με έκανε να περνάμε πολλές ώρες μαζί, να λέμε διάφορα, να τσακωνόμαστε για τις ομάδες μας (δικέφαλοι και οι δύο-ασπρόμαυρος εκείνος,κιτρινόμαυρος εγώ) να λέμε για τη σαλονίκη που εγώ είχα ζήσει ως φοιτητής.


Είχε όμως πάντα και μια μυστικοπάθεια σε ότι αφορούσε τη ζωή του, τη σταδιοδρομία του, τα μεγάλα του άγχη. Δεν το κάκιζα, μάλλον το σεβόμουν όταν τον ένιωθα να στριμώχνεται και να μην βγάζει αυτά που τον έπνιγαν. Πολλές φορές είχε ένα θλιμμένο βλέμμα που σου'λεγε:


-Άσε δεν ξέρεις... Πράγματι τελικά δεν ήξερα και ακόμη και σήμερα δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί τόσο άδικη γίνεται η ζωή μερικές φορές...


Γιατί πρέπει ένα παλληκάρι 40 ετών πάνω στην δημιουργία του να φεύγει έτσι άδικα και τόσο γρήγορα. Τί να απαντήσω στο μικρό Βλαδίμηρο και την ακόμη μικρότερη Βασιλική. Γιατί ο μπαμπάς τους ,που απάλυνε τον πόνο των ασθενών, δεν βρίσκεται μαζί μας σήμερα, δεν είναι κοντά τους;;;


Ακόμη και μετά τη θητεία μας κρατήσαμε επαφές, πήγα στο γάμο του, που του έφερε και δύο όμορφα παιδάκια. Κάποιες στιγμές χανόμασταν αλλά πάντα πίναμε ένα καφέ στο σπίτι του ή στην παραλία όταν εγώ ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη. Μετά άρχισε ένα περίεργο κρυφτούλι. Απαντούσε μεν στα τηλέφωνα, άφηνε όμως ένα κάρο ερωτηματικά γύρω από κείνον, τη δουλειά του, την οικογένεια.


Ίσως εκείνο το :-Τί ανάγκη έχεις εσύ... που μου έλεγε στο τηλέφωνο, κάτι δήλωνε όμως μέχρι εκεί. Το έκοβε. Δεν ρωτούσα κι εγώ παραπάνω. Παρόλα αυτά μιλούσαμε που και που. Τελευταία δεν τον έβλεπα, πάντα έβρισκε μια δικαιολογία για να μην συναντηθούμε. Δεν του κράταγα όμως κακία, άλλωστε έτσι τον είχα γνωρίσει, έτσι τον είχα αποδεχτεί για φίλο. Γιατί ήταν φίλος που ήθελε, όταν μπορούσε, να βοηθήσει. Όλους, όχι μόνο εμένα.


Η συνάντησή μας στο Χίλτον πριν δύο μήνες έγινε όταν η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...


Κατά 40 κιλά πιο αδύνατος, εμφανώς επιρρεασμένος αλλά ακόμη αισιόδοξος. Τότε ίσως μου είπε μια μεγάλη αλήθεια:


-Να ζείς με το παιδάκι σου την κάθε μέρα.


Είναι τραγικό, να μην μπορείς να προσφέρεις σε δύο μικρές υπάρξεις πλέον. Κι είναι εξίσου τραγικό να φεύγεις τόσο νέος...


Δεν τον ξανάδα όρθιο. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο πριν 20 μέρες, ήταν στο "Θεαγένειο" εν αναμονή εγχειρήσεως. Δεν μπόρεσα να τον δω.


Την Παρασκευή το βράδι ανακουφίστηκε από τους αφόρητους πόνους που του κατέτρωγαν το σώμα, επτά μήνες...


Στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" το σάββατο το απόγευμα άφηνα ένα κομμάτι μου στη Σαλονίκη. Ο Στάθης δεν θα βρισκόταν ξανά μαζί μας, να μας πει για τη Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ, την κωλοαθήνα, τους πουλημένους πολιτικούς, το αμάξι του που έπλενε κάθε μέρα και δεν κυκλοφορούσε όταν έβρεχε... Παρόλα αυτά αγαπούσε πολύ δυό "κωλοαθηναίους" εμένα και τον Παντελή.


Έτσι προχθές βρεθήκαμε για τελευταία φορά οι τρεις μας, να τον αποχαιρετήσουμε στο τελευταίο ταξίδι του.


Ας αναπαυτεί πλέον εκεί που είναι. Είμαι σίγουρος πως η Ματίνα, ο Νίκος, οι γονείς του και τα πεθερικά του θα κάνουν το παν για τα παιδιά του...


Α! ρε Στάθη και σας διαλύσαμε μέσα στην Τούμπα, εχθές. Ούτε να σε δουλέψω δεν μπορώ τώρα...


Καλό ταξίδι φίλε μου....

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΑΚΟ 2




Μια αλλιώτικη συνάντηση ήταν αυτή που έγινε στη Θεσσαλονίκη 29-30 /3 /2008.


Δεν είναι λίγο να βλέπεις τον φοβερό και τρομερό Σόμπολο να δίνει πάλι ρέστα -χωρίς μικρόφωνο πάντα- στο αμφιθέατρο του Μανδαλίδειου. Να ακούς Τον γνωστό μεγαλοεκδότη μεγαλοδημοσιογράφο συγκινημένο, να βλέπεις την δόξα των ντουλαπιών Λασκαρίδη να δίνει το δικό του show, τον Παντέλο τον Κούρο-ψυχή της TRAP-tv νυν υποψήφιο διδάκτορα να συμβουλεύει τους νεότερους και να παριστάνει τον Λασκαρίδη.


Να έχεις παρών έναν Γιώργο Τερζίδη που με τη σιωπή αλλά και το χαμόγελό του τα έλεγε όλα οδοντίατρο και πατέρα πλέον (ποιός το φανταζόταν 10 χρόνια πριν;)


Να βλέπεις τον Κακαιδή έτοιμο να βουτήξει την κιθάρα από το νέο κιθαρίστα του συγκροτήματος για να παίξει τα οδοντοτράγουδα.


Να παρακολουθείς την ιστορική φιγούρα του Χρήστου του Χατζαρίδη (πρώην μυοκόμου, νυν θυρωρού) να ερμηνεύει και πάλι!


Να ακούς τη Τζώρτζια άνετη οδοντίατρο πλέον... Να βλέπεις τον Σίδερη να σχολιάζει το κάθε τι, ίσως του'χει λείψει στην Αγγλία το κους-κους.


Και φυσικά και πάνω από όλα και όλους τον απίθανο Στάθη Ευσταθίου να'χει οργιάσει αφού άφησε τα παιδιά στην Αγία Ιόλη της Λεμεσού. (ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΤΣΙ;;; )


Όχι μόνο ήρθε από την Κύπρο αλλά βρήκε και το χαμένο φλασάκι της ΠΑΣΠ που τόσα είχαν γράψει τα blogs τις προηγούμενες μέρες... Μάλιστα το επιδείκνυε χαιρέκακα μαζί με τη Τζώρτζια. Αφού έπαιξε μπάλλα στο ισόγειο, αναστάτωσε το γραφείο του Χρήστου, έκανε άνω κάτω το αμφιθέατρο, μίλησε στους νέους, έφαγε ένα snack μέσα από το στόμα του μεγαλοεκδότη, δοκίμασε μια παρατημένη σαλάτα στο α' υπόγειο, γνώρισε 40 νέα άτομα, τριγύρισε δύο φόρές με τα πόδια τη Σαλονίκη, και έπεσε ξερός για ύπνο γύρω στις 6 το πρωί!


Τελικά αυτή η συνάντηση άξιζε πολλά όχι μόνο για την ουσία της (φεστιβάλ προεκλογικής φύσης) αλλά και για τα παρεπόμενα, τα οποία εκτενώς θα αναφερθούν στη γνωστή φυλλάδα....

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ...ΠΑΛΙΑ




Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις παλιούς φίλους μετά από χρόνια. Ανθρώπους που είχες διαλέξει να κάνεις παρέα, να αγωνίζεσαι , να διασκεδάζεις, να ζεις.


Ασχέτως το πως μπορεί να είναι σήμερα ο καθένας, με διάφορες υποχρεώσεις και τρεξίματα, αρκετοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μιας άξιας νεότερης γενιάς.


Σε ένα καινούργιο αμφιθέατρο, που δυστυχώς δεν είναι για τους φοιτητές, απολαύσαμε μια σατυρική παράσταση που έθιξε όλα τα κακώς κείμενα της Σχολής, χωρίς σεμνοτυφία, ίσως και με ιδιαίτερα βαρείς χαρακτηρισμούς που και που... Όμως καλύτερα είναι να λες τα πράγματα έστω και "βαριά" παρά να μην τα λες και να σωπάς.


'Αλλωστε πάντα η νεολαία και οι φοιτητές είχαν το ρόλο να ξυπνούν τους υπόλοιπους όλους εμάς τους βολεμένους...


Ελπίζουμε να ξαναγίνει κάτι τέτοιο, και γιατί όχι να είμαστε ακόμη περισσότεροι. Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί που ήρθαν δεν το μετάνιωσαν και ίσως καταφέρουν για λίγο να "διώξουν το μαύρο χρώμα από την παλέτα τους".


Να'στε καλά παιδιά της ΕΑΚΟ Θεσσαλονίκης.