Με μεγάλες ελπίδες για ανάκαμψη εναπόθεσαν οι Έλληνες πριν ένα χρόνο την διακυβέρνηση της χώρας στο Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.
ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΟΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ...
Πολύ πολύ νωρίς φάνηκε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καλά για τη χώρα. Το έλλειμα της χώρας αποδείχτηκε πολύ μεγαλύτερο από αυτό που λεγόταν, χωρίς όμως να πειστεί ο κόσμος ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν γνώριζε αλλά πιθανόν απέκρυπτε προεκλογικά. (Δήλωση Προβόπουλου λίγους μήνες μετά).
Σιγά σιγά η ελπίδα μετατράπηκε σε φόβο και μετέπειτα σε "τρομοκρατία". Η λέξη "πτώχευση" αιωρούνταν στον αέρα της Πατρίδας μας, από όλα τα επίσημα Ευρωπαικά και Ελληνικά χείλη.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΒΙΑΙΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ
Ο Ελληνικός λαός αναγκάστηκε να μπει σε μεγάλες βίαιες ανατροπές και θυσίες, μερικές εκ των οποίων αποτέλεσαν τη φυσική συνέπεια της 35ετούς διακυβέρνησης της χώρας από πολιτικούς που συμβιβάζονταν με μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.
Ο Δημόσιος τομέας σήκωσε υποχρεωτικά το βάρος των βίαιων αλλαγών, ενώ η αγορά πάγωσε από τον φυσιολογικό φόβο που έφερε η απειλή πτώχευσης. Ταυτόχρονα, απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις έδωσαν την εικόνα μιας χώρας σε εμφύλια διαμάχη...
...Και ταυτόχρονα ένας ορυγμαδός πληροφοριών, περί "αναδιάρθρωσης του χρέους", περί spreads, ασφάλιστρα ομολόγων, swap, κλπ...
Ο μέσος πολίτης σήκωσε τα χέρια ψηλά. "Μα καλά που ζούσαμε τόσα χρόνια; Τόσο πλαστή ήταν αυτή η ευδαιμονία μας;" και γιατί μας άφησαν τόσο πολύ να πιστεύουμε την ψεύτικη εικόνα, γιατί μας ωθούσαν σε δανεισμό ώστε "να πάρει μπροστά η ατμομηχανή της ανάπτυξης, η οικοδομή και οι τράπεζες"; γιατί μας άφηναν στο σκοτάδι;
Μήπως γιατί έτσι θα γινόταν πιο εύκολο το γκρέμισμα κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικού κράτους; και πως γίνεται τα χρήματα να τα τρώγαμε όλοι μαζί όταν οι περισσότεροι δεν ζυγίζουμε ούτε όσο το ένα μπούτι του κυρίου Πάγκαλου;
Η ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ δεν έφερε αλλαγές μόνο στο δημόσιο. Προετοιμάζει και μεγάλες αλλαγές και στον ιδιωτικό τομέα και μάλλον κερδισμένοι δεν θα είναι οι εργαζόμενοι...
ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΜΟΝΟ ΣΤΡΑΒΑ...
Επειδή δεν μ'αρέσει να είμαι μονολιθικός και να βλέπω μόνο τα στραβά, δεν μπορώ να μην επικροτήσω αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και 40 χρόνια στην Ελλάδα.
Καταργήσεις και συγχωνεύσεις υπηρεσιών και οργανισμών σφραγίδων με δεκαδες υπαλλήλους-φαντάσματα, απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, προσπάθεια περιορισμού του κόστους των φαρμάκων για τα ταμεία, προσπάθεια ενιαίων προμηθειών στα νοσοκομεία, θέσπιση ως κακούργημα της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής, αλλαγές στους Δήμους όπου γινόταν το πάρτι της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, καθιέρωση του πόθεν έσχες για όλους, άνοιγμα της χώρας σε αραβικά και κινεζικά κεφάλαια αρκεί να συνεπάγεται και αύξηση των ελληνικών εξαγωγών και άνοδο του τουρισμού μας, εκτός από αόριστες επενδύσεις και εύρεση ρευστού για δανεισμό...
Ειδικά βέβαια για τη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή είναι απαραίτητο να πιαστούν και τα μεγάλα ψάρια (από μικρά χορτάσαμε) γιατί ρυθμίσεις τύπου περαίωσης μόνο αυτό δεν εγγυώνται...
Σταμάτησε επιτέλους το άρρωστο καθεστώς των συμβασιούχων στο δημόσιο, ενώ το ότι πλέον το δημόσιο δεν αποτελεί το ιδανικό όνειρο του καθενός δεν με στεναχωρεί καθόλου. Σαφώς και αναγνωρίζω αξιολογώτατους υπαλλήλους στο δημόσιο που αδικούνται. Αδικούνται όμως πρωτίστως από την εικόνα που δίνουν οι υπηρεσίες του δημοσίου, που χωρίς λάδι δεν δουλεύει τίποτα...
Αλλάζει για πολλοστή φορά το σύστημα στην Παιδεία, αυτή τη φορά όμως φαίνεται μια σωστή κατεύθυνση, στην υγεία γίνεται προσπάθεια πάταξης του παράνομου πλουτισμού γιατρών μέσω εταιριών, χωρίς όμως να διαφαίνεται μια αξιοπρεπέστερη αντιμετώπιση των πολλών γιατρών που δουλεύουν άπειρες ώρες για να βγει το σύστημα εφημεριών και φροντίδας ασθενών, με άπειρες ελλείψεις σε προσωπικό.
Καθιερώθηκε η απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς χώρους, χωρίς όμως να ληφθεί υπ'όψιν και το δικαίωμα των καπνιστών (δεν καπνίζω προσωπικά) να συχνάζουν σε μέρη που να επιτρέπεται το κάπνισμα. Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος που λέει :τότε να γίνει προαιρετική και η χρήση της ζώνης ασφαλείας στα αυτοκίνητα... δύσκολη επιλογή αλήθεια...
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι με τον περιορισμό των οικονομικών των πολιτών, πέφτει απότομα η κατανάλωση γενικότερα, άρα η προσδοκώμενη αύξηση των εσόδων από τις αυξήσεις φόρων, φπα κλπ εξανεμίζεται, ενώ οι επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο πιο συχνά...
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Το πιο μεγάλο θέμα που έχει προκύψει πλέον είναι η μεγάλη αναξιοπιστία των πολιτικών. Κανείς πλεόν δεν πιστεύει κανένα και νομίζω ότι αυτό θα εκφραστεί στις κάλπες της 7ης Νοεμβρίου. Άλλωστε πάντα οι κάλπες των δημοτικών εκλογών αποτελούσαν εύκολη οδό διαμαρτυρίας.
Νομίζω ότι η πλειοψηφία του κόσμου βρίσκεται παγιδευμένη. Από τη μια η τρομοκρατία της πτώχευσης, από την άλλη η τρομοκρατία του Μνημονίου. Όλοι δε, ομολογούν ότι έρχεται νέο σκληρότερο μνημόνιο. Αν δεν υπάρξει λοιπόν άμεσα ελπίδα και προοπτική ανάπτυξης στον κόσμο, νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για την κυβέρνηση ακόμη και για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές που πράγματι θα ωφελήσουν τη χώρα...
