ΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ...ΛΑΘΟΣ;;;

Σήμερα θα είμαι λίγο emo. Πολλές αφορμές τον τελευταίο καιρό με έκαναν να αναρωτιέμαι αν τελικά στην σύγχρονη δυτική κοινωνία που μοιραία ζούμε έχουμε βάλει στόχους και έχουμε ιεραρχήσει σωστά τη ζωή μας.

Στενός φίλος 40 ετών περίπου με 2 παιδάκια χτυπημένος από πολύ σοβαρή ασθένεια. Φίλος ετών 38 "χάνει" ένα παιδί πριν ακόμη αυτό έλθει στον κόσμο τούτο και μαζί και τη γυναίκα που φαινόταν ότι θα γινόταν η σύντροφος της ζωής του. Εννοώ ότι η σχέση διαλύθηκε μετά από την απόφαση της έκτρωσης. Η σκληρή απόφαση ήταν της γυναίκας και δυστυχώς εδώ δεν έχει λόγο ο άντρας του οποίου το παιδί κυοφορεί η γυναίκα. Μπορεί χίλιοι να' ναι οι λόγοι (όχι υγείας όσο ξέρω) αλλά μετά από τις τόσες δυσκολίες που έχουν σήμερα τα ζευγάρια στην απόκτηση ενός παιδιού, η απόφαση για έκτρωση εμένα μου φαίνεται πολύ πολύ σκληρή, μια απόφαση που τσακίζει την ψυχολογία, και κάνει την σχέση σμπαράλια... Δυστυχώς για το φίλο μου και μένα που το'μαθα, τέτοιες αποφάσεις σε συντρίβουν. Από τον παράδεισο της απόλυτης ευτυχίας στην κόλαση του αναπάντητου ερωτηματικού!!!

Φίλοι μου η ζωή μας σήμερα καθοδηγείται από νούμερα και αριθμούς από συμφέροντα και τακτικές από αχαριστία και απληστία στην αναζήτηση μιας επίπλαστης ευτυχίας που όλο και περισσότερο απομακρυνόμαστε...

Συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός αυτών που μου ζητούν στο ιατρείο ραντεβού αργά το βράδι γιατί δεν προλαβαίνουν, οι άνθρωποι δουλεύουν ολοένα και πιο πολύ για να τα φέρουν σε πέρας και να γευτούν υλικές χαρές που-αλήθεια- κρατάνε τόσο λίγο...

Φτιάχνουμε ολοένα και ωραιότερα και μεγαλύτερα σπίτια, αγοράζουμε περισσότερα και μεγαλύτερα αυτοκίνητα, γεμίζουμε τις ντουλάπες μας συνεχώς με ρούχα και αγαθά που μας κάνουν προσωρινά ευτυχισμένους...

Κάποια στιγμή γυρίζουμε πίσω και βλέπουμε τί ακριβώς ζήσαμε και τότε συνειδητοποιούμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Βλέπουμε τα παιδιά μας ελάχιστα, συζητάμε με τους ανθρώπους μας πολύ λίγο, δεν έχουμε χρόνο για φίλους και παρέες, βγαίνουμε λίγο ή καθόλου, ταξιδεύουμε σπάνια, τραγουδάμε μόνο στα γενέθλια το "happy birthday", τρώμε βιαστικά, δεν απολαμβάνουμε τις μικρές καθημερινές στιγμές που η ζωή μπορεί να μας προσφέρει, κυνηγώντας συνεχώς το περισσότερο. (Για ποιόν άραγε και για πότε αλήθεια;)

Κάποτε έρχεται η κακιά η ώρα και τότε όλα γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος! Πάντα η κακιά ώρα γκρεμίζει πολλά, όταν όμως η ζωή έχει τις χαρές της, έχει τη συντροφιά και τις μικρές απολαύσεις της, ο πόνος περιορίζεται. Όταν βρίσκεις το κουράγιο και τη δύναμη να δίνεις αγάπη ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή γίνεσαι πιο πολύ άνθρωπος.

Διάβασα κάτι τελευταία και με συγκλόνισε. Πατέρας, πανεπιστημιακός από την Πάτρα, έχασε το παιδί του σε τροχαίο 24 ετών φοιτητή Ιατρικής. Σε λίγο καιρό έχασε και τον αδελφό του. Αυτός ο άνθρωπος δεν το'βαλε κάτω. Έφτιαξε μια στέγη για παιδιά με ειδικές ανάγκες και τα φιλοξενεί με αποκλειστικά δικά του έξοδα σε γιορτές και σαββατοκύριακα όταν τα ιδρύματα που φιλοξενούνται κλείνουν. Δεν ζητά τίποτα από το κράτος, καμμιά Ζαχοπουλο επιδότηση! Βρήκε τον τρόπο να προσφέρει στους ανθρώπους, μέσα στον ανείπωτο πόνο του!

Φίλοι μου δεν γράφω το όνομά του μάλλον κι ο ίδιος δεν το επιθυμεί.

Δέστε λίγο ξανά τη ζωή σας! Δεν το γράφω απαισιόδοξα ότι δηλαδή η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη. Αντιθέτως εννοώ ότι πρέπει να ξαναβρούμε τον άνθρωπο μέσα μας. Ο καθένας όπως μπορεί. Ας κάνει κάτι που θα τον γεμίσει. Δέστε έναν παλιό φίλο, βγείτε με μια παρέα και διασκεδάστε, τραγουδήστε που και που!! δώστε σε κάποιον που ξέρετε ότι το έχει ανάγκη κάποια παλιότερα ρούχα σας που πλέον δεν χωράνε στη ντουλάπα σας! Μαζεύουμε τόσα άχρηστα για μας πράγματα που σε κάποιους είναι ωφέλιμα. Δέστε μέσα σας και αναρωτηθείτε αν η ζωή είναι μόνο δουλειά ή και κάτι άλλο. Απαιτείστε καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ενεργοποιηθείτε σαν πολίτες, φροντίστε για τον πλανήτη και τον διπλανό σας όσο μπορείτε. Δεν υπάρχουν όρια σ'αυτά! Μπορείτε να γεμίσετε τη ζωή σας με δραστηριότητες που δεν έχουν σκοπό μόνο την ύλη.

Κι αν όλα αυτά ακούγονται ιδεαλιστικά μια δοκιμή θα σας πείσει...

Μπορεί στο σκηνικό όλα να δείχνουν διαπλοκή, συμφέροντα, σκάνδαλα, ροζ ιστορίες, διφθορά, χρήμα άφθονο, αλλά από την άλλη ποιός θα μου πει που βλέπει σ'όλους αυτούς τους χλιδάτους-πρότυπα του σήμερα μια σταλιά ανθρωπιάς και ευτυχίας; Μήπως είναι ευτυχία τα 1000τ.μ. σπίτια τους που τα βλέπουν μόνο για ύπνο; μήπως είναι ευτυχία τα παιδιά τους που μεγαλώνουν οι φιλιππινέζες νταντάδες; μήπως είναι ευτυχία τα άπειρα χρήματα που κάποια στιγμή όλους τους αργά αλλά σταθερά τους οδηγούν στη φυλακή ή την κοινωνική απομόνωση;

Σκεφτείτε έστω για λίγο αυτά που γράφω. Ίσως σας δώσω μια αφετηρία για συζήτηση και με τον ευατό σας που ίσως έχετε καιρό να κάνετε!

Η ζωή έχει πολλά να δώσει ακόμη και χωρίς πολλά υλικά αγαθά αρκεί να ξέρεις να χειρίζεσαι το χρόνο -που δεν είναι και άπειρος έτσι;- σωστά...

Και μην ξεχνάτε! Κοιτάξτε δίπλα σας! Ίσως υπάρχει κάποιος που σας έχει ανάγκη και εσείς χωρίς πολύ κόπο μπορείτε να προσφέρετε...