Περί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου...

Ποτέ δεν ήμουν από τους υποστηρικτές του και θα έλεγα ότι με τις πράξεις του κατά καιρούς μου δημιουργούσε μια αντιπάθεια...
Αυτές τις κρίσιμες ώρες για αυτόν καθαρά ανθρώπινα στεναχωριέμαι όπως θα το έκανα και για τον πατέρα μου και τον παπά της ενορίας μου.
Ως γιατρός όμως ήθελα να επισημάνω αυτό το τραγικό και μάλλον ελληνικό φαινόμενο των τηλεπαραθύρων. Γυρνώντας εχθές από τη δουλειά στο σπίτι άνοιξα το γνωστό χαζοκούτι σε δελτίο ειδήσεων μικρού σχετικά καναλιού, που ούτε λίγο ούτε πολύ γνωστός έλληνας ογκολόγος - ίσως και με μια δόση αυτάρεσκης ικανοποίησης - "κατηγορούσε" τον ελληνοαμερικανό γιατρό του κ. Χριστόδουλου για λάθη.
Δεν θα μείνω στην ουσία αλλά θα πιάσω από αλλού το θέμα. Ο γιατρός, είναι κανόνας, προσπαθεί και μοχθεί για το καλό του ασθενή του. Θεωρώ απαράδεκτο από έναν γιατρό να κάνει κρίσεις από απόσταση, χωρίς να έχει λάβει γνώση των δεδομένων, χωρίς να είναι μέσα στα πράγματα. Αλίμονο, η μοίρα του γιατρού έχει ωραίες στιγμές (η ευγνομωσύνη του ασθενή του), έχει όμως και άσχημες στιγμές που μπορεί να φτάσουν μέχρι το χάσιμο της ζωής του ασθενή. Και μέσα σ' όλα δεν θεωρώ ότι δεν γίνονται λάθη. Τα λάθη είναι μέσα στο παιχνίδι, είναι ανθρώπινα (ποιός δεν κάνει λάθη;) και πολλές φορές έχουν άσχημα αποτελέσματα. Δυστυχώς ο γιατρός δουλεύει με ζωές. Οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα....
Αυτό το σαράκι της Ελληνικής πραγματικότητας, ο ένας να κατηγορεί τον άλλο, είναι πολύ ψυχοφθόρο για όλους. Κι ας έχουν όλοι οι συνάδελφοι υπ'όψιν τους ότι κάποτε θα κατηγορηθούν κι αυτοί για το "λάθος" τους.
Τελεία και παύλα...