30 λεπτα με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας

Εχω γράψει πολλές φορές για την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον υφέρπων φασισμό που τείνει να κατακυριεύσει τον κόσμο ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.
Σήμερα θα επιχειρήσω κάτι που μπορεί να ξενίσει. Θα περιγράψω μια βόλτα μου με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας ένα Σάββατο απόγευμα…
Επέλεξα να μην κινηθώ με τον ηλεκτρικό για λόγους ταχύτητας και έτσι πήρα το μικρό μου αυτοκινητάκι να κατέβω μέχρι την περιοχή της Ομόνοιας. Απογευματινές ώρες οι δρόμοι είναι άδειοι, τα μαγαζιά σχεδόν όλα κλειστά.
Στο μυαλό μου γυρίζει η σκέψη του πού θα αφήσω το αυτοκίνητο. Να μπω προς τα Εξάρχεια; Μήπως όμως δεν είναι καλή ιδέα τώρα με τις συλλήψεις τόσων ατόμων ως μέλη του επαναστατικού αγώνα;
Να πάω προς την Αριστοτέλους ή την 3ης Σεπτεμβρίου; Να αφήσω κάποια ψιλά μέσα στο αυτοκίνητο; Να πάρω μαζί μου την άδεια κυκλοφορίας να μην υπάρχει μέσα στο ντουλαπάκι;
Καλά πέριξ της Ομόνοιας δεν το σκέφτομαι καν με όλα αυτά που ακούς κατά καιρούς.
Κάνω το σταυρό μου και επιλέγω τη Σολωμού κοντά στην Πατησίων. Έχει και δυο-τρία θέατρα εκεί κοντά, ε, Σάββατο απόγευμα όλο και κάποιοι θα είναι γύρω εκεί, ίσως δεν είναι τόσο επικίνδυνο.
Κατεβαίνω, κλειδώνω, να βάλω συναγερμό (λες και θα τον ακούσω εκεί που θα’μαι) – ίσως όμως αποτρέψει τον επίδοξο διαρρήκτη.
Ξεκινάω από την Πατησίων προς την Ομόνοια. Ελάχιστοι τουρίστες με κοντομάνικα και πολλοί έγχρωμοι στο δρόμο. Γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη λίγοι άντρες των ΜΑΤ κοιτώντας απειλητικά σε στάση έτοιμων προς δράση.
Τα μικρομάγαζα που υπάρχουν μέχρι την Ομόνοια ή κλειστά ή χωρίς πελάτες.
Περπατώ κοιτώντας γύρω μου. Λίγο πριν στρίψω την Πανεπιστημίου προς Ομόνοια κοιτώ μέσα στη στοά. Ενοικιάζονται καταστήματα. Πρέπει να’ναι πολλά χρόνια που έχω να δω ξενοίκιαστο μαγαζί εκεί μέσα. Ίσως και ποτέ μου να μην θυμάμαι ενοικιαστήριο εκεί.
Στρίβω την Πανεπιστημίου και κατευθύνομαι στην πλατεία της Ομόνοιας. Πολλοί Πακιστανοί με απλωμένες πετσέτες και κελεμπίες στο πεζοδρόμιο. Οι υπόλοιποι από όλες τις φυλές του κόσμου. Πολωνοί, Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί ασιάτες γενικά. Έλληνες όχι πάνω από 4-5. Και πρεζάκια! Πολλά πρεζάκια να τρεκλίζουν. Ένας ζητάει λεφτά σχετικά επίμονα από μια κυρία. Εκείνη φοβισμένη προσπαθεί να απαλλαγεί από το νεαρό.
Στα περίπτερα έχω την εντύπωση ότι τα ξενόγλωσσα έντυπα (ιδιαίτερα των βαλκανικών χωρών) είναι αισθητά περισσότερα από τα Ελληνικά. Να και κάτι ενδιαφέρον! Η πρώτη έκδοση των Κυριακάτικων φύλλων είναι ήδη εδώ… Να θυμηθώ να πάρω κανα-δυό μετά…
Περπατώ πλέον στην Αθηνάς. Το σκηνικό το ίδιο. Πακιστανοί στα πεζοδρόμια, ελάχιστα μαγαζιά ανοιχτά. Ο Κωτσόβολος μάλλον έχει εδώ το πιο υποβαθμισμένο μαγαζί του. Βρώμικο απ’έξω και με παλιά σχεδίαση.
Φτάνω στο Δημαρχείο. Ακούω παντού άγνωστες σε μένα γλώσσες. Να και πέντε μελαμψές όμορφες κοπέλλες που ανεβοκατεβαίνουν σε ένα υπόγειο, κάτι δεν μου αρέσει, κανένα διακριτικό, κανένα σημάδι του τι ακριβώς είναι εκεί κάτω…
Να’μαι τώρα στη Βαρβάκειο. 5-6 πακιστανοί καθαρίζουν σε ένα χασάπικο. Το αφεντικό κάθεται και τους κοιτάει. Στοίβες από άδειες κούτες, πεταμένες χύμα η μία πάνω στην άλλη. Μια βιτρίνα με αθλητικά παπούτσια χωρίς ρολλά μου κάνει αίσθηση. Καλά σκέφτομαι: Αύριο το πρωί θα υπάρχουν τα παπούτσια στη βιτρίνα ή θα τη βρει σπασμένη ο ιδιοκτήτης; Τολμηρό τον κόβω…
Φτάνω στο μοναστηράκι. Συναντώ τους γνωστούς μου. Κατευθυνόμαστε στη στοά του Αττάλου. Πανυγήρι. Άλλος κόσμος. Γεμάτα καφέ, εστιατόρια, εκατοντάδες κόσμος, ως επί το πλείστον Έλληνες. Και αλλοδαποί, αλλά τουρίστες βασικά. Μικροπωλητές έγχρωμοι αλλά όχι πάρα πολλοί. Και το τουριστικό τρενάκι.
Στην επιστροφή η Πατησίων είχε πλέον και άλλη ατραξιόν. Από την Πλ. Αμερικής ως τα Άνω Πατήσια δεκάδες έγχρωμες πόρνες στον κεντρικό δρόμο να περιμένουν τους πελάτες τους.
Γιατί έκανα όλη αυτή την κουραστική περιγραφή; Μα γιατί θέλω πάντα να βλέπω την αντίθετη άποψη. Είναι καιρός τώρα που παρατηρώ σε αρκετούς γνωστούς και φίλους μια στροφή στη συμπεριφορά τους έναντι των μεταναστών γενικά.
Ήθελα να βάλω λίγο τον εαυτό μου στην θέση του Αθηναίου που έτυχε ή επέλεξε να ζει στο κέντρο και τις συνοικίες κοντά στο κέντρο.
Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα απειλή ή φόβο, σίγουρα όμως δεν αισθάνθηκα άνετα. Και σίγουρα είχα μια ανησυχία σε κάποια σημεία.
Ξέρετε όταν είμαστε έξω από το χορό πολλές φορές πολλά τραγούδια λέμε.
Κοιτώντας σήμερα τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης παρατηρώ μια αύξηση της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Αυτό θυμίζει λίγο την προ του Β’ Παγκοσμίου πολέμου περίοδο. Βέβαια τότε δεν ήταν το πρόβλημα η μετανάστευση, αλλά η μεγάλη οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα λοιπόν αυτό το διάστημα, ισχύουν και τα δύο. Και κρίση και πρόβλημα μετανάστευσης. Υπάρχουν και οι αισιόδοξοι που λένε ότι οι μετανάστες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω της κρίσης, μιας και οι δουλειές λιγοστεύουν και η ανεργία ενισχύεται. Βέβαια ξεχνούν τις πραγματικές συνθήκες στις χώρες προέλευσης.
Το θέμα της μετανάστευσης το σήκωσε προεκλογικά πολύ ο ΛΑΟΣ και λιγότερο η ΝΔ που ένιωθε να χάνει ψήφους «νοικοκυραίων» προς τα άκρα.
Παρά την εντύπωση που εξακολουθώ να έχω ότι οι έλληνες είναι λαός ανεκτικός θεωρώ ότι πλέον το θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια σωστή στρατηγική και ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση.
Χωρίς κορώνες πατριωτισμού και κινδυνολογίας ας μην δημιουργούμε άλλα γκέτο, και ας προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης για όλους με προοπτικές ένταξης όσων μπορεί να αντέξει το κράτος.
Σκέψεις που δεν ξέρω αν μπορούν να υλοποιηθούν, αλλά σίγουρα το κράτος οφείλει να επιδιώκει την ποιότητα ζωής τόσο των γηγενών όσο και των αλλοδαπών κατοίκων του. Σε σχέση με τους μη νόμιμα εισελθόντες (δεν συμπαθώ καθόλου τον όρο λαθρομετανάστες) χρειάζεται κοινή συμφωνία και πολιτική όλων των κομμάτων με σκοπό τον περιορισμό του φαινομένου, αλλά και την σωστή αντιμετώπισή του.