Κι όμως, 35 χρόνια μετά και το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό!
Μέσα μας, μέσα στα μάτια των παιδιών που απ’την αγκαλιά της μαμας ή του μπαμπά κοιτάζουν περίεργα αυτό το μεγάλο κεφάλι στο προαύλιο του «Μετσοβείου». Μ’ένα κόκκινο τριαντάφυλλο όλες οι γενιές σπεύδουν στην Πατησίων και Στουρνάρη. Τι είναι αυτό που 35 χρόνια μετά τους οδηγεί αυθόρμητα ακόμη εκεί;;;
Όσο κι αν η τηλεοπτική μας δημοκρατία προσπαθεί να ξεχαστεί αυτό το κορυφαίο γεγονός της νεώτερης ιστορίας μας, αυτό της βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα και ανθίσταται σθεναρά.
Ίσως γιατί η νεολαία δεν δέχεται εύκολα τη «μουσιακού χαρακτήρα τιμή». Ίσως γιατί όσο κι αν από κάποιους λίγους το Πολυτεχνείο εξαργυρώθηκε, υπάρχουν πάντα οι σεμνοί, απλοί άνθρωποι που το κρατάνε μέσα τους άσβεστο. Δεν είναι δα και λίγο μέσα σε μια Χούντα που λίγοι αντιστέκονται και ίσως λίγο περισσότεροι δυσανασχετούν « από μέσα τους», ένα τόσο απρόβλεπτο για τη δικτατορία γεγονός.
Ένα γεγονός που φέρνει την αρχή του τέλους. Γιατί εκτός από την ανατροπή Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, το Πολυτεχνείο γίνεται ο καταλύτης των εξελίξεων για την επιστροφή στη Δημοκρατία, αυτή που τόσο κουτσουρεμένη υπάρχει μα και τόσο πολύτιμη είναι!
Ένα γεγονός λοιπόν που ξεκίνησε από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και που γρήγορα μάζεψε όλη την αφρόκρεμα της δυναμικής νεολαίας και όχι μόνο.
(Δεν θέλω να σχολιάσω τις αρχικές αντιδράσεις των κομματικών νεολαιών, γιατί τελικά το αποτέλεσμα μετράει και το Πολυτεχνείο τελικά δεν ανήκει σε κανένα παρά μόνο σε όσους το δημιούργησαν και σε όσους εκείνα τα βράδια δεν κοιμήθηκαν…)
Όταν έπρεπε ο αντιεξουσιαστής αγκαλιάστηκε με τον κομμουνιστή, ο δημοκράτης δεξιός με τον κεντρώο και τον αριστερό. Ο στόχος έγινε κοινός. Η πτώση του εφησυχασμού των «φιλήσυχων» πολιτών που είχαν «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με την «εθνοσωτήριο επανάστασιν»!
Κι όμως η χώρα της ελευθερίας του πνεύματος, της ελευθερίας της σκέψης, των αρχών της δημοκρατίας, του φωτός και του πολιτισμού, έμεινε επτά χρόνια υπό τη διοίκηση των συνταγματαρχών και των ταξιάρχων του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Ο ξένος παράγοντας έπαιξε το γνωστό ρόλο του, όμως και ο ντόπιος παράγοντας δεν πήγε πίσω.
Μα και οι φιλήσυχοι πολίτες βολεύτηκαν σύντομα με τα κυρήγματα του θεωρητικού της «επανάστασης» του Γεωργαλά.
Μπορεί το Νοέμβρη του ’73 να ήμουν μόνο 4 ετών, όμως ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ , παρόλο που δεν θυμάμαι…
Γιατί όταν ξεχνάμε ακόμη και την τόσο πρόσφατη ιστορία μας είναι σίγουρο ότι θα την ξαναζήσουμε ίσως και σε χειρότερη μορφή, υπό άλλο ίσως μανδύα.
Από μένα ένα ευχαριστώ σ’όλους όσους δεν κοιμήθηκαν εκείνο το βράδι και σε όσους εξακολουθούν να κρατούν μέσα τους το πνεύμα του Πολυτεχνείου.
Νομίζω όμως ότι ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ ανήκει σε κείνη τη φωνή που ένωσε όλους τους δημοκράτες το Δημήτρη Παπαχρήστο που φρόντισε να μην άλλοιώσει την εικόνα του και να μην εξαργυρώσει τις ιδέες του με θέσεις και οφίτσια.
Δεν σημαίνει ότι όσοι μπήκαν στην πολιτική ξεπουλήθηκαν – υπάρχουν άλλωστε λαμπρά παραδείγματα πολιτικών (ας αναφέρω μόνο τη μεγάλη Ελληνίδα Μελίνα) που κράτησαν τις αξίες τους και τις αρχές τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που με τις πράξεις τους και τα «κατορθώματά τους» συνέβαλαν στην απαξίωση της πολιτικής και στη λήθη…
Μέσα μας, μέσα στα μάτια των παιδιών που απ’την αγκαλιά της μαμας ή του μπαμπά κοιτάζουν περίεργα αυτό το μεγάλο κεφάλι στο προαύλιο του «Μετσοβείου». Μ’ένα κόκκινο τριαντάφυλλο όλες οι γενιές σπεύδουν στην Πατησίων και Στουρνάρη. Τι είναι αυτό που 35 χρόνια μετά τους οδηγεί αυθόρμητα ακόμη εκεί;;;
Όσο κι αν η τηλεοπτική μας δημοκρατία προσπαθεί να ξεχαστεί αυτό το κορυφαίο γεγονός της νεώτερης ιστορίας μας, αυτό της βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα και ανθίσταται σθεναρά.
Ίσως γιατί η νεολαία δεν δέχεται εύκολα τη «μουσιακού χαρακτήρα τιμή». Ίσως γιατί όσο κι αν από κάποιους λίγους το Πολυτεχνείο εξαργυρώθηκε, υπάρχουν πάντα οι σεμνοί, απλοί άνθρωποι που το κρατάνε μέσα τους άσβεστο. Δεν είναι δα και λίγο μέσα σε μια Χούντα που λίγοι αντιστέκονται και ίσως λίγο περισσότεροι δυσανασχετούν « από μέσα τους», ένα τόσο απρόβλεπτο για τη δικτατορία γεγονός.
Ένα γεγονός που φέρνει την αρχή του τέλους. Γιατί εκτός από την ανατροπή Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, το Πολυτεχνείο γίνεται ο καταλύτης των εξελίξεων για την επιστροφή στη Δημοκρατία, αυτή που τόσο κουτσουρεμένη υπάρχει μα και τόσο πολύτιμη είναι!
Ένα γεγονός λοιπόν που ξεκίνησε από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και που γρήγορα μάζεψε όλη την αφρόκρεμα της δυναμικής νεολαίας και όχι μόνο.
(Δεν θέλω να σχολιάσω τις αρχικές αντιδράσεις των κομματικών νεολαιών, γιατί τελικά το αποτέλεσμα μετράει και το Πολυτεχνείο τελικά δεν ανήκει σε κανένα παρά μόνο σε όσους το δημιούργησαν και σε όσους εκείνα τα βράδια δεν κοιμήθηκαν…)
Όταν έπρεπε ο αντιεξουσιαστής αγκαλιάστηκε με τον κομμουνιστή, ο δημοκράτης δεξιός με τον κεντρώο και τον αριστερό. Ο στόχος έγινε κοινός. Η πτώση του εφησυχασμού των «φιλήσυχων» πολιτών που είχαν «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με την «εθνοσωτήριο επανάστασιν»!
Κι όμως η χώρα της ελευθερίας του πνεύματος, της ελευθερίας της σκέψης, των αρχών της δημοκρατίας, του φωτός και του πολιτισμού, έμεινε επτά χρόνια υπό τη διοίκηση των συνταγματαρχών και των ταξιάρχων του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Ο ξένος παράγοντας έπαιξε το γνωστό ρόλο του, όμως και ο ντόπιος παράγοντας δεν πήγε πίσω.
Μα και οι φιλήσυχοι πολίτες βολεύτηκαν σύντομα με τα κυρήγματα του θεωρητικού της «επανάστασης» του Γεωργαλά.
Μπορεί το Νοέμβρη του ’73 να ήμουν μόνο 4 ετών, όμως ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ , παρόλο που δεν θυμάμαι…
Γιατί όταν ξεχνάμε ακόμη και την τόσο πρόσφατη ιστορία μας είναι σίγουρο ότι θα την ξαναζήσουμε ίσως και σε χειρότερη μορφή, υπό άλλο ίσως μανδύα.
Από μένα ένα ευχαριστώ σ’όλους όσους δεν κοιμήθηκαν εκείνο το βράδι και σε όσους εξακολουθούν να κρατούν μέσα τους το πνεύμα του Πολυτεχνείου.
Νομίζω όμως ότι ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ ανήκει σε κείνη τη φωνή που ένωσε όλους τους δημοκράτες το Δημήτρη Παπαχρήστο που φρόντισε να μην άλλοιώσει την εικόνα του και να μην εξαργυρώσει τις ιδέες του με θέσεις και οφίτσια.
Δεν σημαίνει ότι όσοι μπήκαν στην πολιτική ξεπουλήθηκαν – υπάρχουν άλλωστε λαμπρά παραδείγματα πολιτικών (ας αναφέρω μόνο τη μεγάλη Ελληνίδα Μελίνα) που κράτησαν τις αξίες τους και τις αρχές τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που με τις πράξεις τους και τα «κατορθώματά τους» συνέβαλαν στην απαξίωση της πολιτικής και στη λήθη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου