Τι να γράψει κανείς τώρα…
Πέρασαν 23 χρόνια, ήμουν 16χρονος μαθητής και τώρα κοντεύω τα 40… Παρόλα αυτά τίποτα δεν άλλαξε τελικά σ’αυτή τη χώρα. Και τότε 15χρονος μαθητής (Καλτεζάς) έπεφτε νεκρός απ’το χέρι του αστυνομικού Μελίστα (να μην ξεχνάμε τα ονόματα) ο οποίος σε 2ο βαθμό αθωώθηκε λόγω «βρασμού ψυχής». Τότε και το γεγονός αυτό είχε συντελέσει σε μια στροφή μου ιδεολογική μακριά από τα κόμματα και τις δομές εξουσίας.
Τώρα βολεμένος σαραντάρης κι εγώ δεν βρίσκω λόγια. Τότε μπορεί ο Μιχάλης να’ταν συμμαθητής μου. Σήμερα ο Αλέξης μπορεί να’ταν γιός μου. Και πιστέψτε με δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή ενός πατέρα να χάσει το γιό του, πολύ δε περισσότερο να τον δολοφονήσουν…
Το πρωινό της δευτέρας βρήκε τα σχολειά σε ζωηρή κινητοποίηση. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και πραγματικά ενθαρρυντικό νέα παιδιά να διαμαρτύρονται τόσο δυνατά και τόσο μαζικά, αλλά και γονείς να χειροκροτούν στο πέρασμά τους. Σα να γινόταν μια παρέλαση για τον Αλέξη…
Το πράγμα όμως το απόγευμα ξέφυγε. Φοβερά επεισόδια, φωτιές, κάψιμο κτιρίων, πλιάτσικο καταστημάτων, παράλυση της ζωής, ακόμη και το καρουσέλ του συντάγματος δεν γλύτωσε.
Έχοντας περάσει από το χώρο της «οργής» δεν βιάζομαι να κατακρίνω ασυλλόγιστα όσους εξεγείρονται σήμερα. Μπορεί να πουν χίλια δυό σενάρια οι πολιτικάντηδες, οι μεγαλύτεροί μου και οι κομματικοποιημένοι. Τα σενάρια συνομωσίας άλλωστε πάντα ήταν το αγαπημένο των Ελλήνων. Μέχρι και ότι ο ειδικός φρουρός ήταν βαλτός για να πέσει ο Καραμανλής άκουσα ή για να μην ασχολείται ο κόσμος με τα σκάνδαλα (διαλέγετε το σενάριο της αρεσκείας σας).
Δεν είναι έτσι όμως. Αναλογιστείτε ότι εμείς όλοι οι βολεμένοι στους καναπέδες των σπιτιών μας έχουμε ευθύνη. Ποια η ελπίδα για αυτούς τους νέους της οργής; Μήπως ελπίδα είναι το να δεχτούμε την πρόταση Μίχαλου για περικοπή της πενθήμερης εβδομάδας και μοίρασμα της φτώχιας σε περισσότερους;
Μήπως δεν φταίμε κι εμείς για τη γενιά των 700 ευρώ; Δεν φταίμε για τους επιχειρηματίες που «πτωχεύουν» τις επιχειρήσεις τους και δεν δίνουν αποζημιώσεις σε ανθρώπους που δούλευαν για 30 και πλέον χρόνια προσδοκώντας σε μια σύνταξη που θα αργήσει πολύ να έρθει;
Μήπως δεν φταίμε κι εμείς που βλέπουμε απαθείς τις τράπεζες να πλουτίζουν ολοένα και περισσότερο και μετά να τις ενισχύουμε κι από πάνω με χρήμα ζεστό το οποίο όμως δεν υπάρχει για να δωθεί στους χαμηλοσυνταξιούχους ή τους ανέργους;
Το’χα ξαναγράψει παλιότερα. Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί των δομών εξουσίας (και εμείς οι βολεμένοι) ότι κάποια στιγμή ο πεινασμένος, ο εξαθλιωμένος, ο οργισμένος το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του, και ότι δεν τον ενδιαφέρει ποιανού είναι το σπίτι ή το μαγαζί ή το αυτοκίνητο που καίγεται;;;
Μήπως έχει κανείς σκεφτεί γιατί ένας νέος επιλέγει το «περιθώριο» και τη σύγκρουση; Μήπως εμείς όλοι τον έχουμε απομακρύνει, μήπως τον έχουμε απογοητεύσει με τις επιλογές μας και με τον κόσμο που του παρουσιάζουμε να ζήσει;
Πριν λοιπόν αρχίσετε να βρίζετε τους «αλήτες», τους «αναρχικούς», τα «μιάσματα» αυτής της κοινωνίας αναλογιστείτε το μερίδιο της ευθύνης σας… Ίσως τότε η κριτική σας να είναι διαφορετική και τα σενάρια συνομωσίας θα είναι δύσκολο να βρουν πρόσφορο έδαφος….
Και κάτι τελευταίο: Μην θεωρείτε ότι επειδή σήμερα έχετε έναν καναπέ να ξαπλώνετε και να βλέπετε τα «γεγονότα» θα τον έχετε και αύριο…..
Πέρασαν 23 χρόνια, ήμουν 16χρονος μαθητής και τώρα κοντεύω τα 40… Παρόλα αυτά τίποτα δεν άλλαξε τελικά σ’αυτή τη χώρα. Και τότε 15χρονος μαθητής (Καλτεζάς) έπεφτε νεκρός απ’το χέρι του αστυνομικού Μελίστα (να μην ξεχνάμε τα ονόματα) ο οποίος σε 2ο βαθμό αθωώθηκε λόγω «βρασμού ψυχής». Τότε και το γεγονός αυτό είχε συντελέσει σε μια στροφή μου ιδεολογική μακριά από τα κόμματα και τις δομές εξουσίας.
Τώρα βολεμένος σαραντάρης κι εγώ δεν βρίσκω λόγια. Τότε μπορεί ο Μιχάλης να’ταν συμμαθητής μου. Σήμερα ο Αλέξης μπορεί να’ταν γιός μου. Και πιστέψτε με δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή ενός πατέρα να χάσει το γιό του, πολύ δε περισσότερο να τον δολοφονήσουν…
Το πρωινό της δευτέρας βρήκε τα σχολειά σε ζωηρή κινητοποίηση. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και πραγματικά ενθαρρυντικό νέα παιδιά να διαμαρτύρονται τόσο δυνατά και τόσο μαζικά, αλλά και γονείς να χειροκροτούν στο πέρασμά τους. Σα να γινόταν μια παρέλαση για τον Αλέξη…
Το πράγμα όμως το απόγευμα ξέφυγε. Φοβερά επεισόδια, φωτιές, κάψιμο κτιρίων, πλιάτσικο καταστημάτων, παράλυση της ζωής, ακόμη και το καρουσέλ του συντάγματος δεν γλύτωσε.
Έχοντας περάσει από το χώρο της «οργής» δεν βιάζομαι να κατακρίνω ασυλλόγιστα όσους εξεγείρονται σήμερα. Μπορεί να πουν χίλια δυό σενάρια οι πολιτικάντηδες, οι μεγαλύτεροί μου και οι κομματικοποιημένοι. Τα σενάρια συνομωσίας άλλωστε πάντα ήταν το αγαπημένο των Ελλήνων. Μέχρι και ότι ο ειδικός φρουρός ήταν βαλτός για να πέσει ο Καραμανλής άκουσα ή για να μην ασχολείται ο κόσμος με τα σκάνδαλα (διαλέγετε το σενάριο της αρεσκείας σας).
Δεν είναι έτσι όμως. Αναλογιστείτε ότι εμείς όλοι οι βολεμένοι στους καναπέδες των σπιτιών μας έχουμε ευθύνη. Ποια η ελπίδα για αυτούς τους νέους της οργής; Μήπως ελπίδα είναι το να δεχτούμε την πρόταση Μίχαλου για περικοπή της πενθήμερης εβδομάδας και μοίρασμα της φτώχιας σε περισσότερους;
Μήπως δεν φταίμε κι εμείς για τη γενιά των 700 ευρώ; Δεν φταίμε για τους επιχειρηματίες που «πτωχεύουν» τις επιχειρήσεις τους και δεν δίνουν αποζημιώσεις σε ανθρώπους που δούλευαν για 30 και πλέον χρόνια προσδοκώντας σε μια σύνταξη που θα αργήσει πολύ να έρθει;
Μήπως δεν φταίμε κι εμείς που βλέπουμε απαθείς τις τράπεζες να πλουτίζουν ολοένα και περισσότερο και μετά να τις ενισχύουμε κι από πάνω με χρήμα ζεστό το οποίο όμως δεν υπάρχει για να δωθεί στους χαμηλοσυνταξιούχους ή τους ανέργους;
Το’χα ξαναγράψει παλιότερα. Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί των δομών εξουσίας (και εμείς οι βολεμένοι) ότι κάποια στιγμή ο πεινασμένος, ο εξαθλιωμένος, ο οργισμένος το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του, και ότι δεν τον ενδιαφέρει ποιανού είναι το σπίτι ή το μαγαζί ή το αυτοκίνητο που καίγεται;;;
Μήπως έχει κανείς σκεφτεί γιατί ένας νέος επιλέγει το «περιθώριο» και τη σύγκρουση; Μήπως εμείς όλοι τον έχουμε απομακρύνει, μήπως τον έχουμε απογοητεύσει με τις επιλογές μας και με τον κόσμο που του παρουσιάζουμε να ζήσει;
Πριν λοιπόν αρχίσετε να βρίζετε τους «αλήτες», τους «αναρχικούς», τα «μιάσματα» αυτής της κοινωνίας αναλογιστείτε το μερίδιο της ευθύνης σας… Ίσως τότε η κριτική σας να είναι διαφορετική και τα σενάρια συνομωσίας θα είναι δύσκολο να βρουν πρόσφορο έδαφος….
Και κάτι τελευταίο: Μην θεωρείτε ότι επειδή σήμερα έχετε έναν καναπέ να ξαπλώνετε και να βλέπετε τα «γεγονότα» θα τον έχετε και αύριο…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου