REQUIEM... FOR STATHIS

...Όσο κι αν κανείς προσέχει,

όσο κι αν το κυνηγά,

πάντα-πάντα θα'ναι αργά,

δεύτερη ζωή δεν έχει...

...Ιούλιος του '96 στην τρίπολη, νεοσύλλεκτοι γίναμε φίλοι από την πρώτη μέρα.

Γιατρός, ψηλός, καρντάσι από τη Σαλονίκη, μια μοίρα περίεργη και παράξενη με δένει συνεχώς με αυτή την πόλη και με κάνει να επιστρέφω εκεί, είτε για χαρές, είτε για λύπες.

Η ζωή άλλωστε αυτή ήταν και αυτή είναι. Μια συνεχής εναλλαγή χαράς και λύπης, ίσως με τις δεύτερες να υπερισχύουν συνήθως...

Ο τρόπος του Στάθη με έκανε να περνάμε πολλές ώρες μαζί, να λέμε διάφορα, να τσακωνόμαστε για τις ομάδες μας (δικέφαλοι και οι δύο-ασπρόμαυρος εκείνος,κιτρινόμαυρος εγώ) να λέμε για τη σαλονίκη που εγώ είχα ζήσει ως φοιτητής.

Είχε όμως πάντα και μια μυστικοπάθεια σε ότι αφορούσε τη ζωή του, τη σταδιοδρομία του, τα μεγάλα του άγχη. Δεν το κάκιζα, μάλλον το σεβόμουν όταν τον ένιωθα να στριμώχνεται και να μην βγάζει αυτά που τον έπνιγαν. Πολλές φορές είχε ένα θλιμμένο βλέμμα που σου'λεγε:

-Άσε δεν ξέρεις... Πράγματι τελικά δεν ήξερα και ακόμη και σήμερα δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί τόσο άδικη γίνεται η ζωή μερικές φορές...

Γιατί πρέπει ένα παλληκάρι 40 ετών πάνω στην δημιουργία του να φεύγει έτσι άδικα και τόσο γρήγορα. Τί να απαντήσω στο μικρό Βλαδίμηρο και την ακόμη μικρότερη Βασιλική. Γιατί ο μπαμπάς τους ,που απάλυνε τον πόνο των ασθενών, δεν βρίσκεται μαζί μας σήμερα, δεν είναι κοντά τους;;;

Ακόμη και μετά τη θητεία μας κρατήσαμε επαφές, πήγα στο γάμο του, που του έφερε και δύο όμορφα παιδάκια. Κάποιες στιγμές χανόμασταν αλλά πάντα πίναμε ένα καφέ στο σπίτι του ή στην παραλία όταν εγώ ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη. Μετά άρχισε ένα περίεργο κρυφτούλι. Απαντούσε μεν στα τηλέφωνα, άφηνε όμως ένα κάρο ερωτηματικά γύρω από κείνον, τη δουλειά του, την οικογένεια.

Ίσως εκείνο το :-Τί ανάγκη έχεις εσύ... που μου έλεγε στο τηλέφωνο, κάτι δήλωνε όμως μέχρι εκεί. Το έκοβε. Δεν ρωτούσα κι εγώ παραπάνω. Παρόλα αυτά μιλούσαμε που και που. Τελευταία δεν τον έβλεπα, πάντα έβρισκε μια δικαιολογία για να μην συναντηθούμε. Δεν του κράταγα όμως κακία, άλλωστε έτσι τον είχα γνωρίσει, έτσι τον είχα αποδεχτεί για φίλο. Γιατί ήταν φίλος που ήθελε, όταν μπορούσε, να βοηθήσει. Όλους, όχι μόνο εμένα.

Η συνάντησή μας στο Χίλτον πριν δύο μήνες έγινε όταν η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...

Κατά 40 κιλά πιο αδύνατος, εμφανώς επιρρεασμένος αλλά ακόμη αισιόδοξος. Τότε ίσως μου είπε μια μεγάλη αλήθεια:

-Να ζείς με το παιδάκι σου την κάθε μέρα.

Είναι τραγικό, να μην μπορείς να προσφέρεις σε δύο μικρές υπάρξεις πλέον. Κι είναι εξίσου τραγικό να φεύγεις τόσο νέος...

Δεν τον ξανάδα όρθιο. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο πριν 20 μέρες, ήταν στο "Θεαγένειο" εν αναμονή εγχειρήσεως. Δεν μπόρεσα να τον δω.

Την Παρασκευή το βράδι ανακουφίστηκε από τους αφόρητους πόνους που του κατέτρωγαν το σώμα, επτά μήνες...

Στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" το σάββατο το απόγευμα άφηνα ένα κομμάτι μου στη Σαλονίκη. Ο Στάθης δεν θα βρισκόταν ξανά μαζί μας, να μας πει για τη Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ, την κωλοαθήνα, τους πουλημένους πολιτικούς, το αμάξι του που έπλενε κάθε μέρα και δεν κυκλοφορούσε όταν έβρεχε... Παρόλα αυτά αγαπούσε πολύ δυό "κωλοαθηναίους" εμένα και τον Παντελή.

Έτσι προχθές βρεθήκαμε για τελευταία φορά οι τρεις μας, να τον αποχαιρετήσουμε στο τελευταίο ταξίδι του.

Ας αναπαυτεί πλέον εκεί που είναι. Είμαι σίγουρος πως η Ματίνα, ο Νίκος, οι γονείς του και τα πεθερικά του θα κάνουν το παν για τα παιδιά του...

Α! ρε Στάθη και σας διαλύσαμε μέσα στην Τούμπα, εχθές. Ούτε να σε δουλέψω δεν μπορώ τώρα...

Καλό ταξίδι φίλε μου....